Δεν έχει σημασία τι κυβέρνηση θα προκύψει από τις εκλογές και πόσο θα διαρκέσει. Όχι ακόμα. Όχι απόψε. Απόψε είναι σαν αυτές τις λαμπρές νύχτες έρωτα, που τελειώνουν λίγο πριν χαράξει, τις νύχτες που βεβαίως σου περνάει για μια στιγμή κάποια σκέψη τι θα γίνει την επόμενη μέρα, τον επόμενο μήνα, τον επόμενο -- ίσως -- χρόνο, εκείνες τις νύχτες που ακόμα δεν ξέρεις τίποτα κι είσαι βαθιά μεθυσμένος και γλυκά μαγεμένος, που αισθάνεσαι άνθρωπος και χορτάτος και σε όλα θες να γελάσεις και η ψυχή σου έχει ανοίξει κι έχει καταπιεί ολόκληρη την πόλη, ενώ ένα ζευγάρι μάτια λάμπει στο σκοτάδι, χωρίς να είναι ακριβώς γατίσια. Αλλά δε σε νοιάζει τελικά τι θα γίνει, αυτό που μόλις έζησες σε καθορίζει πια και το ξέρεις και σε έχει αλλάξει για πάντα
Κάποιες νύχτες, όπως απόψε, δικαιούμαστε να χαιρόμαστε για την πολιτική. Η χαρά είναι κι αυτή μια πολιτική στάση. Κι είναι τολμηρή στάση και γιατί δείχνει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως ένα παιχνίδι σκάκι, όπως πολλές φορές εκτυλίσσεται το Πολιτικό στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, αλλά ως διάλογο και αγώνα που μας αφορά, ως γύμνασμα αλληλεγγύης για όσους έχουνε φωνή πιο αδύναμη από τη δική μας. Να χαρούμε. Έγραφα πριν 6 χρόνια:
η ελληνική αριστερά παιδιόθεν χαρακτηρίζεται από ένα έντονο σφίξιμο κι ερύθημα, από σφοδρή αδυναμία να χαρεί, "να τελειώσει και να το φχαριστηθεί" [...]. Δεν μπορεί να χαρεί, δεν μπορεί· πάει και τελείωσε: έβλεπε σινεμά στις μάντρες του '60 και στηλίτευε την απουσία κοινωνικής κριτικής και επαναστατικών μηνυμάτων, ερωτευόταν τη δεκαετία του '70 [...] και τη χάλαγε η μπουρζουάδικη ροπή των περισσότερων σεξουαλικών πρακτικών, εξεγειρόταν το Πολυτεχνείο και τη φαγούριζε η απουσία ξεκάθαρης πολιτικής γραμμής, έπεσε η Χούντα και θρηνολογούσε την παλινόρθωση του αστικού κράτους, πήγαινε στις ντίσκο και τις έβρισκε απολιτικές. Και πάει λέγοντας.
Όλοι οι βικτωριανισμοί ίδιοι είναι, και στην καταπίεση και στην υποκρισία τους -- μόνον η αφορμή της ενοχής αλλάζει.
Όλοι οι βικτωριανισμοί ίδιοι είναι, και στην καταπίεση και στην υποκρισία τους -- μόνον η αφορμή της ενοχής αλλάζει.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να χαρεί και να αγαλλιασθεί η ελληνική αριστερά. Όχι να χαζέψει και να μετεωριστεί (αφού η επόμενη μέρα θα έρθει και θα χρειαστεί περίσσευμα ευθύνης και σοβαρότητας), αλλά να χαρεί, να πανηγυρίσει. Απόψε έστω.
Γιατί να χαρεί; Ξέροντας ότι πολλοί αριστεροί δεν είναι ακριβώς του συναισθήματος και της παραφοράς, ότι δε θέλουνε να αποπροσανατολίζονται, ιδού: τεκμηρίωση και επιχειρήματα για τη χαρά σας (αφού έτσι μάλλον το θέλετε):
Το κάζο του δικομματισμού
Και μόνον αυτό θα αρκούσε. Ιδίως μετά από τόση μα τόση προπαγάνδα και τρομοκρατία Επίσης:
α. Η όμορφη συντριβή του αλαζονικού ΠΑΣΟΚ. Αντιγράφω από Γιώργο Γιαννόπουλο στο φέισμπουκ:
Στην πρώτη περίοδο [το ΠΑΣΟΚ] έπεσε με το σκάνδαλο Κοσκωτά, αφού είχε περάσει από τα μούσια στo νεόπλουτο λαϊφστάυλ. Αλλά επιβίωσε. Στη δεύτερη έπεσε με το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, αφού πρώτα έγινε το κατ' εξοχήν κόμμα της διαπλοκής, των τραπεζών και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος με τους γνωστούς άκηδες, τσουκάτους, μαντέληδες κλπ. Έπεσε πιο χαμηλά, αλλά επιβίωσε για να διαπράξει την πρόσφατη χυδαία εκλογική απάτη & το νεοφιλελεύθερο πραξικόπημα και να επιχειρήσει να εξουδετερώσει τους πολίτες με ένα οργουελιανό μηχανισμό χειραγώγησης και την πιο άγρια και απροκάλυπτη καταστολή απ' την εποχή της χούντας. Ας είναι το κύκνειο άσμα του και ας αναπαυθεί εν ειρήνη.
β. Η ταπεινωτική καθίζηση της ΝΔ (που ξεκίνησε να καταστρέφει τη χώρα υπό τον Κωστάκη Νιντέντο) και του Αντώνη Σαμαρά προσωπικά, του τελευταίου (ελπίζω) πολιτικού παλαιάς και κακής κοπής: ψεύτη, καιροσκόπου, διοριστή και βολεψάρχοντα. Ενός πολιτικού με έργο απαράμιλλων εθνικιστικών προδιαγραφών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παλιά ιστορία, δεν είναι Καμμένος ή Κουβέλης ή δεν ξέρω τι, νεοπαγείς συσπειρώσεις διαμαρτυρίας. Είναι ένα κόμμα που υπήρχε και πριν την Κρίση. Είναι ένα (ακόμη) πολυσυλλεκτικό πράμα, πολύ αριστερό για τα ελληνικά πολιτικά αντανακλαστικά (δείτε, λ.χ. πώς απεναντίας σέβονται όλοι το πατριαρχικά και αυταρχικά και όμορφα και τακτοποιημένα αποκολοκυνθωμένο και αρτηριοσκληρυμένο ΚΚΕ). Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο λοιδωρημένο, κατασυκοφαντημένο και στοχοποιημένο ελληνικό κόμμα μετά το 1974, με ζήλο και μανία που θυμίζει ζωηρά αντικομμουνισμό του '50. Επίσης, έχει ως ηγέτη έναν συμπαθή αλλά μάλλον επιπόλαιο τύπο με δημόσιο προφίλ εξυπνάκια, ο οποίος όμως πρόσφατα ωρίμασε κι άρχισε να κατανοεί τις άγριες περιστάσεις.
Η ταπείνωση του ΚΚΕ
Τι να πει κανείς, μακάρι να τρίξουν λίγο οι αλυσίδες των δεσμωτών του Περισσού, που προσμένουν αντάμα να αλλάξει κάπως με κάποιο θάμα η γραμμή του κόμματος. Για όσους θυμούνται τον Χαρίλαο τον κατσαπλιά, η Αλέκα είναι με διαφορά σταλινικότερη. Ο σταλινισμός όμως, εκτός από απεχθής, είναι πια μεγάλη πολυτέλεια στον τόπο μας και στον κόσμο μας, όπου οι νεοφιλελεύθεροι ιεροκήρυκες του πιο μοβόρου, αδηφάγου κι απάνθρωπου καπιταλισμού μετά το 1929 παίρνουνε σβάρνα, στο όνομα των Αγορών και του Κέρδους, όσα λίγα έχει κερδίσει ο μη προνομιούχος κόσμος τα τελευταία 150-200 χρόνια.
Μέλη ναζιστικής συμμορίας στη Βουλή των Ελλήνων
Όχι, δε λέω να χαρείτε με αυτό. Σκεφτείτε όμως το εξής: πάντοτε ξέραμε ότι 1 στους 10 Έλληνες είναι χουντοβασιλικός (στην καλύτερη περίπτωση), ταγματασφαλίτης, ρατσιστής, χίτης, εθνίκαρος. Οι βασανιστές, οι παρακρατικοί, οι χαφιέδες, οι κάθε λογής αντισημίτες δεν ήτανε προϊόντα εισαγωγής, Έλληνες ήταν. Όπως είχε επισημάνει παλιά μέχρι και ο Νίκος Δήμου (και χλευάστηκε), όλοι αυτοί κρύβονταν από το 1974 (κυρίως) στη ΝΔ. Ακόμα και μετά το 1990, οπότε και ελέω Σαμαρά επανανομιμοποιήθηκε ο ρατσισμός-εθνικισμός λόγω Μακεδονικού και Αλβανών, κάθε φορά που κατέβαιναν φασιστικά μορφώματα όπως η ΕΠΕΝ δεν είχανε ρεύμα: προτιμάς να ψηφίσεις έγκλειστο Παττακό ή να σου διορίσουνε την κόρη και να σου νομιμοποιήσουν το αυθαίρετο; Πάντως υπενθυμίζω ότι η Χρυσή Αυγή (και πριν από αυτή η ΕΝΕΚ / ΕΝΕΠ) δεν είναι καινούργια φρούτα: πρόκειται για παλιές γνωστές εγκληματικές συμμορίες ναζιστών (για να μην παίζουμε με ευφημισμούς όπως "ακροδεξιός").
Με το ΛΑΟΣ άλλαξαν τα πράγματα: ο πονηρός διαφημιστής αρχηγός της και τα αδίστακτα ΜΜΕ έκαναν το συγκαλυμμένο φυλετικό μίσος και την τελειωμένη πατριωτίλα τρέντι. Κάτι που ταίριαζε και με τις ανάγκες της εποχής: μέχρι τον Ερντογάν, όποτε υπήρχαν εσωτερικά προβλήματα, έπαιζε κι από μια κρίση στο Αιγαίο. Μετά από αυτόν τον κύριο, ε, το μέτωπο έγινε εσωτερικό: οι μετανάστες φταίνε κάθε φορά που κάτι πάει στραβά. Άρα το συγκαλυμμένο φυλετικό μίσος και η τελειωμένη πατριωτίλα μπορούσαν να καλλιεργηθούν, όσο ο καιροσκοπικός χαρακτήρας του τσίρκου ΛΑΟΣ το επέτρεπε. Σε αυτό το εύφορο έδαφος καλλιεργήθηκε η νυν χειραφέτηση του ναζισμού. Η εποχή όμως πια θέλει λεβεντιές, έτσι το συγκαλυμμένο φυλετικό μίσος και η τελειωμένη πατριωτίλα αντικαθίστανται πλέον από το ωμό φυλετικό μίσος και την σαπισμένη πατριωτίλα. Να η εικόνα σας, συνέλληνες, καμαρώστε τώρα στη Βουλή αυτό που πάντα μα πάντα υπήρχε ανάμεσά σας.
Από αυτή την άποψη (εξαιρώντας το μπόνους των 50 εδρών), η Βουλή που θα προκύψει θα είναι μάλλον βαθιά αντιπροσωπευτική.
Να λοιπόν, θα ξημερώσει μα η χαρά δε χάνεται αλλά θα τη φυλάμε μέσα μας. Όπως και σε άλλα πράγματα, η επόμενη μέρα ξεκινάει με ερωτήσεις για το μέλλον, εκεί γύρω στο πρωινό ξύπνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου