Την Κυριακή που μας πέρασε είναι η πρώτη φορά που κάθισα στον καναπέ του σπιτιού μου και δεν κατέβηκα στο Σύνταγμα.
Είναι η πρώτη φορά που δεν ασχολήθηκα καθόλου και είχα σκοπό να μην ενημερωθώ καν για το τι συνέβαινε κάτω.
Από τότε που ξεκίνησε το κίνημα της άμεσης δημοκρατίας(δεν θα μιλήσω για πιο παλιά) ήμουνα παρόν σε κάθε του στιγμή. Στήριζα με την παρουσία μου το κίνημα καθημερινά από τις πρώτες του μέρες και το Σύνταγμα ήτανε πλέον μέρος της καθημερινότητας μου.
Στις 15 Ιουνίου φάγαμε δακρυγόνα και ξύλο αλλά μπορώ να πω πως πείσμωσα και πίστεψα ότι ήτανε η πρώτη μάχη από τις πολλές που θα άλλαζε κάτι.
Μάλιστα είχα γράψει ένα ποστ για την βία που τελείωνε με την φράση " κερδίσαμε την μάχη ώρα να πάρουμε και τον πόλεμο".
Κατόπιν πέρασαν κάποιες μέρες ήσυχες αλλά ελπιδοφόρες μέχρι το διήμερο 28-29 όπου φάγαμε και πάλι τα δακρυγόνα της αρκούδας και ζήσαμε στιγμές φρίκης στην προσπάθεια να περικυκλώσουμε το κοινοβούλιο και να μην ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο.
Την μέρα εκείνη θύμωσα όσο ποτέ όχι με τους μπάτσους και το κράτος αλλά με τον κόσμο που μας γύρισε την πλάτη και μας άφησε μόνους μας να παλεύουμε. Έγραψα για αυτή την μέρα ένα ποστ που τα περιγράφει (εδώ).
Στις 3 Σεπτέμβρη ήρθε η απογοήτευση που περιέγραψα σε ένα ποστ πάλι (εδώ) όπου πλέον ξεθώριασε οριστικά η ελπίδα μου για κάτι καλύτερο.
Θυμάμαι εκείνη την μέρα που συζητάγαμε τι διάολο συμβαίνει στο μυαλό των υπολοίπων που λάμπανε διά της απουσίας τους και δεν μπορούσαμε να το εξηγήσουμε.
Την Κυριακή λοιπόν το απόγευμα δέχτηκα δύο τηλεφωνήματα.
Το ένα από τον μόνιμο συνοδοιπόρο μου σε αυτές τις κινητοποιήσεις που θεωρώντας ως δεδομένο ότι έχω κατέβει στο σύνταγμα πήρε να ενημερωθεί για το τι συμβαίνει καθότι έλειπε εκτός Αθηνών και δεν μπορούσε να είναι εκεί.
Όταν τον ενημέρωσα ότι δεν έχω κατέβει παραξενεύτηκε αλλά κατάλαβε το γεγονός ότι έχω κουραστεί πλέον να τρώω δακρυγόνα και να κατεβαίνω σε συγκεντρώσεις που μας αφορούν όλους αλλά το 90% των ανθρώπων που γνωρίζω όχι μόνο δεν συμμετέχει αλλά δεν μπαίνει καν στον κόπο να ενημερωθεί για το τι έγινε.
Ζουν δέκα χιλιόμετρα από το Σύνταγμα και πάνω στον πανικό με παίρνανε τηλ για να μου πουν για μια γκόμενα, για ποδόσφαιρο, για κάτι στην τηλεόραση λες και με διακόπτανε από κάποιο περίεργο χόμπι μου.
Το άλλο τηλεφώνημα έγινε από κάποιον γνωστό μου που ποτέ δεν συμμετέχει σε πορείες και συγκεντρώσεις. Το μόνο που κάνει είναι να επικρίνει την στάση μας η οποία δεν είναι αποτελεσματική.
Αγανακτισμένος; ναι είναι αγανακτισμένος αλλά του καναπέ. Μας τα ζαλίζει με την κρίση και την ζωή του και τους αλήτες τους πολιτικούς και ότι δεν πάει άλλο αλλά δεν σηκώνει τον κώλο του για κανέναν λόγο.
Όταν λοιπόν, θεωρώντας και αυτός ως δεδομένο ότι έχω κατέβει, με ρώτησε τι παίζει κάτω γιατί άκουσε πως γίνονται ντράβαλα του απάντησα ότι είμαι αραχτός στον καναπέ μου και βλέπω ταινία χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για το τι παίζει δείχνοντας του μάλιστα ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Γκρεμίστηκε ο κόσμος του οφείλω να ομολογήσω.
Ένιωσα ότι τον απογοήτευσα. Δεν το πίστευε αυτό που άκουγε από εμένα. Του είπα μάλιστα να μην με ξαναπάρει για να μάθει τέτοιου είδους πληροφορίες διότι δεν πρόκειται να ξανακατέβω ποτέ ούτε εγώ ούτε κανένας από τους συνήθεις ύποπτους της παρέας που είχαμε το χούι.
Συνέχισα λέγοντας ότι από εδώ και πέρα θα κοιτάξω μόνο την πάρτη μου και την δική μου επιβίωση και ότι δεν ξέρω τι θα γίνει γενικά στην Ελλάδα και στους Έλληνες αλλά εγώ προσωπικά θα ζήσω μια χαρά και ότι δύναμη έχω θα την καταναλώσω για μένα.
"Ρε μαλάκα είσαι καλά με ρώταγε; ; έγινε τίποτα; δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό που ακούω" και άλλα τέτοια.
Κλείνοντας το τηλέφωνο μου λέει "άντε στην επόμενη πάρε τηλ άμα είναι ρε να κατέβουμε παρέα" (τόσο καιρό τον παρακάλαγα να έρθει και μου έριχνε άκυρο)
"Τράβα μόνος σου ρε μαλάκα" αποκρίθηκα και κλείσαμε .
Όλο αυτό μου γέννησε την σκέψη που έχω και σαν τίτλο.
Ότι όλοι εμείς που πάμε τρέχουμε σαν τους μαλάκες, τρώμε δακρυγόνα, μας κυνηγάνε οι μπάτσοι, ταλαιπωρούμαστε αφήνοντας την ασφάλεια του σπιτιού μας για να παλέψουμε για τα δικαιώματα όλων απολογούμενοι κιόλας για τα σπασίματα των μαγαζιών από τους μπάτσους και την κακή εικόνα της χώρας που γαμάει τον τουρισμό ίσως θα έπρεπε να σταματήσουμε.
Όλοι όσοι κάθονται στον καναπέ τους θέλουνε να υπάρχει αντίδραση και θεωρούν ότι είναι δική μας δουλειά και υποχρέωση, σε καμία περίπτωση δική τους.
Έχουνε μάθει ότι όπως υπάρχει κάποιος που θα μαζέψει το σκουπίδι που πετάει αυτός στον δρόμο έτσι θα υπάρχει πάντα ο γραφικός που θα τρέχει σαν τον μαλάκα σε πορείες για να εκφράσει την κοινή αγανάκτηση απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν.
Πάρτε για παράδειγμα το ΚΚΕ.
Τόσα χρόνια είχαμε συνηθίσει για τα δίκαια του εργάτη να υπάρχει το ΚΚΕ να κάνει πορείες αλληλεγγύης και να φωνάζει εναντίον των μέτρων κατά του λαού που έπαιρνε η εκάστοτε κυβέρνηση.
Λέγαμε γαμώ την κυβέρνηση πάνε να μας πιούνε το αίμα και αράζαμε στον καναπέ ξέροντας ότι κάποιοι μαλάκες γραφικοί θα πάνε να διαμαρτυρηθούνε για αυτό.
Το ΚΚΕ βέβαια δεν κατόρθωνε τίποτα κι εμείς ... εμείς λέγαμε ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι είτε αντιδράσεις είτε όχι αφού να.. και που φωνάξανε κάποιοι τους έγραψε στα αρχίδια της η κυβέρνηση.
Όλα καλά... κάποιος ασχολήθηκε αλλά δεν μπορούσε να γίνει κάτι.
Όπως και με τις οργανώσεις για το περιβάλλον ή τα ανθρώπινα δικαιώματα όπου πάλι κάνουμε μία από τα ίδια.
Περιβαλλοντολογική καταστροφή; Υπάρχει η greenpeace- αυτή την δουλειά κάνει, γι αυτό υπάρχει ας ασχοληθεί.
Έχουμε την μαλακία στον εγκέφαλο να θεωρούμε ότι για κάθε μας πρόβλημα υπάρχει και κάποιος γραφικός μαλάκας που θα ασχοληθεί λες και είναι η δουλειά του.
Ας αράξω εγώ στον καναπέ υπάρχουν οι οργανώσεις και οι μαλάκες.
Κλασικό παράδειγμα είναι η φράση που όλοι λένε
"με αυτά που γίνονται θα ξεσηκωθεί ο κόσμος"
... ο κόσμος όχι εγώ ο κόσμος, λες και ο κόσμος είναι κάτι έξω από αυτούς, αυτοί δεν ανήκουν στον κόσμο. Ο κόσμος είναι οι άλλοι.
Για φανταστείτε λοιπόν μια ωραία μέρα να ξυπνήσει ο τύπος του καναπέ και να λείπουμε όλοι.
Όλοι όσοι τρέχουμε συνήθως να είμαστε αραχτοί στον καναπέ μας και πίνουμε την φράπα μας.
Να γίνεται ότι γίνεται και να μην υπάρχει κανείς να το καταγγείλει και να διαδηλώσει.
Να γίνονται περιβαλλοντολογικά εγκλήματα δίπλα του ας πούμε και να μην υπάρχει καμία οργάνωση να το αναθέσει και κανένας γραφικός οικολόγος να τρέξει για το πάρκο απέναντι από το σπίτι του που γίνεται παράνομα πολυκατοικία.
Να του κόβουν τον μισθό και την σύνταξη και όλοι εμείς που τρέχαμε κάποτε να ασχολούμαστε με την Μενεγάκη.
Ίσως τότε και μόνο τότε να καταλάβει ότι ο κόσμος είμαι εγώ και ΕΓΩ(ο κόσμος) πρέπει να ξεσηκωθώ και να βγω στους δρόμους.
ΥΓ.
Χθες συνάντησα τον φίλο μου τον συνοδοιπόρο που τόσα χρόνια κάνουμε τους γραφικούς μαζί και του είπα ότι εγώ τέλος.
Δεν ξανατρώω δακρυγόνο και κρότου λάμψης για κανέναν πούστη συμπολίτη μου που κάθεται σπιτάκι του βλέποντας τηλεόραση.
Δεν ξανατρέχω πουθενά για τίποτα και για κανέναν.
Και τότε μου είπε ..
"Εμείς θα είμαστε πάντα οι γραφικοί που τρέχουν σαν μαλάκες και προσπαθούν να δώσουν το παράδειγμα με την στάση τους άσχετα με το τι κάνουν οι άλλοι.
Θα φάμε και καμιά χιλιάδα δακρυγόνα ο καθένας αλλά τι θα πάθουμε;
Mετά από χρόνια όμως όταν θα κοιτάμε ο ένας τον άλλο θα ξέρουμε ότι εμείς προσπαθήσαμε...
...εμείς δεν φταίμε ρε μαλάκα,
όταν χρειάστηκε και όταν έπρεπε ο δικός μας κόσμος ξεσηκώθηκε και βγήκε στους δρόμους".
Κατοικώ σε νησί του Αιγαίου.Εσύ και ο συνοδοιπόρος σου είστε η τελευταία μου ελπίδα.Καλό βράδυ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν τάχθηκα ποτέ με το κίνημα των αγανακτησμένων,προτίμησα και προτιμώ να ανήκω στους έτερους "γραφικούς",που για δεκαετίες για τους πολλούς είμαστε οι μαλάκες κομμουνιστές που δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν και κατεβαίνουν σε πορείες,λες και παλεύουμε μόνο για τα δικά μας δικαιώματα και όχι για τα δικά τους.Αυτή την απογοήτευση από τους καναπεδάτους συμπολίτες μου την έχω νιώσει πολλές φορές,αλλά να θυμάσαι πάντα κάτι,στο τέλος θα έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη,θα ξέρεις ότι έκανες ό,τι μπορούσες,ότι πάλεψες,αγωνίστηκες.Η επανάσταση πάντα ξεκινάει από τους λίγους,φρόντισε να είσαι μέρος αυτών.Ελπίζω να σε βρω στις 9 του μήνα στην πανεργατική απεργία,το Μ.Α.Σ.(Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών) σε περιμένει.Να είσαι πάντα καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή