Βρέθηκα στο Σύνταγμα το Σάββατο πιστός στο ραντεβού της πλατείας και για να πω την αλήθεια ένιωσα σαν βετεράνος πολέμου που ξαναβρίσκει τους συμπολεμιστές του μετά από καιρό.
Τόσο μακριά μου φαίνονται
αυτά που ζήσαμε (ευτυχώς στο τέλος ήρθαν οι μπάτσοι να μας φρεσκάρουν την μνήμη).
αυτά που ζήσαμε (ευτυχώς στο τέλος ήρθαν οι μπάτσοι να μας φρεσκάρουν την μνήμη).
Υπήρχε η νοσταλγία για τις πρώτες μέρες της γέννησης της πλατείας και κυρίως για το αίσθημα της ελπίδας που με πλημμύριζε όταν κατέβαινα.
Οι προσδοκίες από την μέρα αυτή και γενικά από τις μέρες που ακολουθούν στις πλατείες διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Προσωπικά απογοητεύτηκα από την προσέλευση του κόσμου που ήλπιζα ότι θα είναι μεγαλύτερη.
Ένας φίλος μου ήτανε ευχαριστημένος διότι κάπως έτσι τα περίμενε και ένας άλλος φίλος ήταν ενθουσιασμένος διότι δεν περίμενε κανέναν.
Γενικά μιλώντας με γνώριμα πρόσωπα της πλατείας διαπίστωσα ότι πλέον οι μισοί πιστεύουν ακόμα ότι αυτό μπορεί να πετύχει και οι άλλοι μισοί όχι..
Συζητάγαμε για το τι φταίει που δεν κατέβηκε ο κόσμος και λέγαμε ότι είναι Σάββατο βράδυ, έχει ζέστη, πήγαν για μπάνιο, ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει το τι παίζει, ότι γίνανε λάθη στην πλατεία και ότι έπρεπε να έχει γίνει το ένα και το άλλο και ψάχνουμε τρόπο να προσελκύσουμε κόσμο κτλ κτλ.
Ώπα ρε παιδιά....
τι έχουμε μαγαζί και παρακαλάμε τους πελάτες να έρθουν;
Πρέπει να κάνουμε σωστή διαφήμιση και μάνατζμεντ για να φέρουμε τον κόσμο στην πλατεία να διεκδικήσει τα αυτονόητα;
Πρέπει να παλεύουμε να κρατήσουμε το μαγαζί ανοιχτό μήπως του έρθει του αλλουνού κάποια στιγμή να αναζητήσει την ελευθερία και την αξιοπρέπεια;
Έβλεπα τα πρόσωπα των παιδιών όλο αυτό τον καιρό που κράταγαν την πλατεία, που τρώγανε τα δακρυγόνα στην μούρη και ένιωθα ασφάλεια που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι και ότι όσο υπάρχουν αυτοί όλα θα πάνε καλά.
Αλλά το Σάββατο συνειδητοποίησα ότι αυτό που έβλεπα και βλέπω εγώ σε αυτούς, το ίδιο βλέπουν και αυτοί σε μένα.
Όπως το δικό τους πρόσωπο μου δίνει κουράγιο και ελπίδα έτσι και το δικό μου δίνει κουράγιο και ελπίδα σε αυτούς.
Το μόνο που έχουμε ανάγκη είναι ο ένας τον άλλον και ο λόγος που κατέβηκα αυτή την φορά στο σύνταγμα είναι για να δω τα πρόσωπα που με γεμίζουν αισιοδοξία για το μέλλον .....
και μετά;;;;
... μετά γυρίζουμε το βλέμμα μας και αντικρίζουμε όλους εσάς....
... και πιστέψτε με δεν μπορείτε να φανταστείτε τα συναισθήματα που μας προκαλούν τα απαθή βλέμματά σας και πόσο καταφέρνουν μέρα με την μέρα να μας τρομάζουν και να στραγγίζουν την ελπίδα και την πίστη για ένα καλύτερο αύριο...
...να στραγγίζουν το κουράγιο μας να συνεχίσουμε να παλεύουμε.
________________________
Υσ.
Προσωπική μου αίσθηση είναι ότι τα πρόσωπα της πλατείας θα χαθούν σιγά σιγά μέσα στο πλήθος ηττημένα από την απάθεια αλλά όχι από την ζωή.
Όπως έχω γράψει και παλιότερα μόλις χαθεί ο μαζικός αγώνας θα αρχίσει ο προσωπικός αγώνας του καθενός για την δική του και μόνο επιβίωση.
Ένας αγώνας ανάμεσα σε μένα και σε σένα, σε κείνον και στον άλλον για την δουλειά και το ψωμί και τότε
μόνο αυτοί που το λέει η καρδιά τους και έχουν μάθει να παλεύουν θα επιβιώσουν.
πανέμορφο. αντικατοπτρίζει την αλήθεια και την πραγματικότητα. Επισημαίνει την αλήθεια της στιγμής. κι εγώ περίμενα περισσότερους. μετά συνειδητοποίησα πως όπως άψογα λες δεν είμαστε μαγαζί...οπότε πιστεύω πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως όσοι ήμασταν εκεί ήμασταν ο πυρήνας. αυτοί προχωράμε... δυστυχώς στα μεγάλα ραντεβού με την ιστορία λίγοι μετέχουν ενεργά και ορίζουν εξελίξεις. οι υπόλοιποι απλά ακολουθούν (αν και όταν)
ΑπάντησηΔιαγραφήεπομένως προχωράμε όπως είμαστε
Γλυκόπικρη γεύση μας άφησε το Σάββατο η πλατεία όπως εύστοχα και πολύ όμορφα περιγράφεται εδω. Ο Γιώργος(οχι ο πρωθυπουργος) από πάνω έχει απόλυτο δίκιο ότι στα ραντεβού με την ιστόρια λίγοι μετέχουν και λίγοι ορίζουν τις εξελιξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς είναι αυτοί οι λίγοι να είναι της πλατείας γιατι με τους λίγους της βουλης και τους πολλούς που τους στηρίζουν είδαμε όλοι που καταντήσαμε.
Έλειψα κι εγώ από την πλατεία λόγω υποχρεώσεων. Δεν κρύβω ότι έχω αρχίσει να κρυώνω σε σχέση με το πόσο ζεστά είχα ξεκινήσει. Αυτό που με είχε ενοχλήσει πιο πολύ ήταν που έβλεπα στην πλατεία άτομα τα οποία θεωρώ συνυπεύθυνα για τα προβλήματα μας. Με είχε ενοχλήσει που απουσίαζαν άνθρωποι που οι πολιτικές των κυβερνήσεων τους είχαν επηρεάσει περισσότερο από εμένα (εννοώ από αυτούς που γνωρίζω). Με είχε ενοχλήσει που πλέον είχα κοινό όραμα με κάποια φασιστοειδή. Εντέλει αμφιβάλω αν θα ξανακατέβω στην πλατεία σαν «αγανακτισμένος».
ΑπάντησηΔιαγραφή