Είναι στιγμές που ακόμα και ένας δημοσιογράφος, συνηθισμένος στη «διαχείριση» μίας κρίσης, τα χάνει, δεν ξέρει ποια λέξη…να φέρει στο στόμα του, ποιά στάση να κρατήσει. Χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του, blackout!
Κάπως έτσι αισθάνθηκα, βλέποντας νωρίς το πρωί, τη μητέρα μου να μου χτυπά την πόρτα και με δάκρια στα μάτια, να με ρωτάει «γιατί»… Έβαλα στο μυαλό αμέσως το κακό, ο καθένας αυτό θα αισθανόταν, όταν η απάντησή της στο «τι έγινε», με καθησύχασε. «Γιατί μου έκοψαν τη σύνταξη 200 ευρώ, αφού εγώ παίρνω μόνο 500 ευρώ;»……. Προσπαθώ να ανασυγκροτήσω τη σκέψη μου και να διαπιστώσω τι ακριβώς συμβαίνει. Πίστεψα ότι είναι ένα ακόμα «χτύπημα», μέσα στα τόσα άλλα οικονομικά «χτυπήματα», που δεχόμαστε όλοι αυτή την εποχή. Είπα μέσα μου θα το διαχειριστώ και αυτό, είμαστε μια οικογένεια…. Τελικά δεν ήταν τόσο απλό…
Προσπαθώ να την συνεφέρω και να τις δώσω την ελπίδα, ότι κάποιο λάθος έχει γίνει. Η απάντησή της, συνεχίζοντας να κλαίει, άκρως δημοσιογραφική και χωρίς να επιδέχεται αμφισβήτηση! «Τα έχω τσεκάρει όλα, οι συντάξεις πάνω από 1300 ευρώ μικτά θα έχουν κούρεμα. Το επικουρικό μου ήδη μου το κόψανε στα 209 ευρώ και από ότι ανακοινώθηκε δεν θα το κόψουν κι άλλο. Εγώ παίρνω σύνταξη 518 ευρώ. Γιατί να μου κόψουν ξαφνικά 50 ευρώ από το επικουρικό και 150 ευρώ από τη σύνταξη; 200 ευρώ ξαφνικά; Γιατί; Γιατί;
Η υπάλληλος της Τράπεζας της είπε «να πάει στο ΙΚΑ, να βρει το δίκιο της». «Μπορεί να έχει γίνει κάποιο λάθος και άντε τώρα να βρεις τι έχει γίνει» της είπε. Και εκείνη αμέσως ήρθε με κλάματα να μου διηγηθεί τι έχει συμβεί. Στο γιό της, το δημοσιογράφο, που σίγουρα θα ξέρει κάτι περισσότερο. Κάτι θα έχει ακούσει, θα της δώσει την ελπίδα ότι έχει γίνει λάθος.
Χωρίς πολλές περιστροφές και αφού προσπαθώ να την ηρεμήσω, παίρνουμε και οι δύο το δρόμο για τα κεντρικό κατάστημα του ΙΚΑ, από το οποίο εκδόθηκε η σύνταξή της, για να διαπιστώσουμε τι συμβαίνει. Και εκεί έρχονται τα χτυπήματα το ένα μετά το άλλο.
Η ουρά τεράστια, υπάλληλοι ελάχιστοι, όλοι θέλουν ένα πράγμα. Να ρωτήσουν! Να ρωτήσουν κάποιον για το θέμα τους, αλλά ποιόν; Στις πληροφορίες κανείς και στον κάθε γκισέ 2 υπάλληλοι να «πολεμούν» να δώσουν απαντήσεις στα δεκάδες «γιατί». Δε χρειάζεται παραπάνω από στιγμές για να καταλάβω ότι οι περισσότεροι είναι εδώ για τον ίδιο λόγο με εμένα. Γιατί κόπηκε η σύνταξη.
Το 51, νούμερο προτεραιότητας, για την πολυπόθητη ερώτηση, που θα δώσει την απάντηση στο «γιατί» της μητέρας μου, που συνεχίζει δακρυσμένη να ρωτά και τους άλλους: «Γιατί»… Όλοι περιμένουν υπομονετικά, χωρίς αστεία, χωρίς κουβεντούλα στην ουρά, που πάντα συναντούσες, σε ανάλογες περιστάσεις. Τα πρόσωπα μουντά και συννεφιασμένα, σαν το σημερινό καιρό. Καταλαβαίνεις αμέσως ότι όλα έχουν αλλάξει.
Τη «σιωπή της ουράς»…σπάει το «επεισόδιο» μίας κυρίας που εκλιπαρεί να παρακάμψει τη σειρά προτεραιότητας και να εξυπηρετηθεί αμέσως, γιατί «έχει τους λόγους της». Το πλήθος, της επιτίθεται, τις λέει να πάρει νούμερο και να κάτσει στην ουρά. Και τότε έρχεται το σοκ. «Οι λόγοι που είχε», παγώνουν τους πάντες. Λέει με κλάματα ότι πριν 10 μέρες έχασε τον άντρα της. Αυτοκτόνησε, μη μπορώντας να αντέξει τα χρέη. Πήδηξε στο κενό από την ταράτσα του σπιτιού. Και άφησε πίσω του μία χήρα και δύο παιδιά. Ήρθε να ρωτήσει λοιπόν, αν μπορεί να πάρει κάποια σύνταξη… Οι «επιθέσεις» γίνονται συμπόνια, οι υπάλληλοι σαστισμένοι της λένε να προηγηθεί και τα «γιατί» της μητέρας μου…μεγαλώνουν.
Η σειρά μου να πάω στον γκισέ. Επιτέλους το μυστήριο λύθηκε. Με τον παραδοσιακό…ελληνικό τρόπο! Αφού πρώτα η μητέρα μου, προσπαθεί να εξηγήσει, το …ρεπορτάζ για τις συντάξεις, που είπε και σε εμένα.
Η σύνταξη ενός συνταξιούχου που κλείνει τα 65 του χρόνια, εντελώς ξαφνικά και χωρίς καμία ειδοποίηση, κόβεται κατά ένα ποσοστό! Για να μην κοπεί, θα πρέπει ο ασφαλισμένος, να υποβάλλει μία σειρά από δικαιολογητικά. Κάτι σαν…τεστ δηλαδή, ότι είναι ζωντανός, δεν δουλεύει κάπου αλλού, κλπ κλπ. Υποβάλλεται δηλαδή σε μία δοκιμασία να αποδείξει το δεδομένο. Πήραμε λοιπόν το δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, με το «γιατί» της μητέρας μου να υπάρχει ακόμα και τώρα μάλιστα να έχει…ενισχυθεί!
Γιατί βλέπετε, η μητέρα μου δεν έχει κλείσει ακόμα τα 65! Θα τα κλείσει σε 2 μήνες! Το κράτος όμως φρόντισε να «κρατήσει» τα χρήματα της σύνταξής της, προκαταβολικά! Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν έστειλε ποτέ, καμία ειδοποίηση ότι θα πρέπει να υποβληθούν νέα…δικαιολογητικά…αδικαιολόγητα.
Και η ιστορία δεν σταματά εδώ φυσικά. Αφού…μαζευτούν τα δικαιολογητικά, θα πρέπει να υποβληθούν στην αρμόδια υπηρεσία, εκεί στα γκισέ της απόγνωσης, να περαστούν στην καρτέλα και κάποια στιγμή να μπουν στο λογαριασμό…»αναδρομικά», όπως είπε και η υπάλληλος. Γιατί μπορεί να αργήσει λίγο η διαδικασία… Τα ίδια δικαιολογητικά, αφού μηχανοργάνωση δεν υπάρχει, θα πρέπει να καταβληθούν και στην τράπεζα που «πληρώνει» τη σύνταξη…. Και εις άλλα με υγεία λοιπόν…Αν την έχεις…
Αυτά τα ολίγα…στην Ελλάδα της απόγνωσης, των μνημονίων, των περικοπών, της οικονομικής εξαθλίωσης, της καταπάτησης κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Εγώ, προσπάθησα, με ανεπιτυχή τρόπο μάλλον, να απαντήσω στα «γιατί» της μητέρας μου. Μίας καρκινοπαθούς γυναίκας, που ζει με ένα νεφρό και μέλλον αβέβαιο.
Εσείς κύριοι πότε θα απαντήσετε στα τόσα «γιατί», όλων αυτών των ανθρώπων που δούλεψαν μία ζωή, για να περνούν τη ζωή τους τώρα έτσι; Μάλλον ποτέ…
Πηγή: floutsakos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου