Υπομονή... ζωή είναι, θα περάσει!

Πάρα πολύ καλά περνάμε τελευταία.
Η χώρα έχει σωθεί σύμφωνα με τα δελτία των οχτώ και τους προηγούμενους πανηγυρισμούς των αρμοδίων και ο κόσμος γύρω μου δείχνει να ασχολείται πλέον με άλλα ενδιαφέροντα.

Η είδηση ότι έμεινε ο τάδε άνεργος είναι πλέον κάτι το πολύ φυσικό, σαν να λέμε ότι βρέχει και ο τάδε βράχηκε, ενώ κανείς δεν ασχολείται για ποιο λόγο ο τάδε δεν είχε ομπρέλα μαζί του.


Κατά τα άλλα όλα κυλάνε φυσιολογικά.
Οι κρίσεις άγχους για το μέλλον έχουν ξεπεραστεί αφού είναι τόσο μόνιμο συναίσθημα πλέον που δεν προκαλεί κάποια καινούρια εντύπωση στον συναισθηματικό μας κόσμο.
Η γκρίνια επίσης έχει και αυτή θαφτεί κάτω από την καθημερινότητά ώστε να μην την αναγνωρίζουμε ως τέτοια αλλά ως συνηθισμένη καθημερινή συμπεριφορά κάθε φυσιολογικού ανθρώπου.


Τα όνειρα και τα σχέδια του καθενός για οτιδήποτε έχουν πλέον συμβιβαστεί με την πραγματικότητα και κανείς δεν νιώθει λαχτάρα και επιθυμία ακόμα και για απλά πράγματα ώστε να μην απογοητευτεί.


Όποτε λοιπόν ποιο είναι το πρόβλημα?
Δεν υπάρχει και αυτό οφείλετε στο ότι ο άνθρωπος είναι ον το οποίο συμβιβάζεται αργά ή γρήγορα και μόλις γίνει αυτό προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα αλλάζοντας  τις προτεραιότητες και τα επίπεδα των επιθυμιών του.


Η κρίσιμη και επικίνδυνη για το κράτος περίοδος της μετάλλαξης του πολίτη σε φοβισμένο σκλάβο έχει περάσει με απόλυτη επιτυχία.
Προσαρμοστήκαμε κύριοι, η λογική μας έχει αλλάξει.


Λέμε:
"έχεις δουλειά έστω και με 400? 
Μην μιλάς καθόλου, είσαι μια χαρά."
… και το εννοούμε.


@Tattookolou (twitter)