Ο κόσμος να προσπαθεί να διαδηλώσει μάταια για ακόμα μια φορά και αρκετοί άνθρωποι να γίνονται αποδέκτες ακραίας μορφής βίας από τις δυνάμεις καταστολής.
Πραγματικά δε βρίσκω λόγο πλέον να μην αποκαλούμε το υπάρχον καθεστώς της χώρας μας χουντικό.
Όλοι ξέρουν ότι και κατά την διάρκεια της χούντας είχε γίνει δημοψήφισμα και τότε είχε κάνει αίσθηση μια γελοιογραφία σε μια εφημερίδα που ήταν ένας
πολίτης που έλεγε «όχι να ρίχνω το πρωί να βγαίνει ναι το βράδυ»
Τόσα χρόνια κυβερνούν δύο κόμματα , ουσιαστικά δύο οικογένειες, τα οποία κόμματα τόσα χρόνια έχουν μια άψογη συνεργασία ρίχνοντας ο ένας την ευθύνη στον άλλον για το σταδιακό γιγάντωμα αυτού του πλέον πελώριου μπουρδέλου.
Βέβαια φταίει και το ότι ουδέποτε υπήρχε ουσιαστικά αντιπολίτευση της προκοπής από τα άλλα κόμματα. Ήταν όλα αυτά τα χρόνια στο ρόλο του κομπάρσου και έλεγαν «τα κάνετε όλα λάθος» χωρίς ποτέ να να προτείνουν ουσιαστικά κάτι ουσιαστικό εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις τις οποίες ελάχιστοι θυμούνται.
Και είναι λογικό να βρεθούμε σε αυτό το σημείο όταν μετά απο τις εκλογές κάθε φορά το εκλεγμένο κόμμα απο το λαό έβγαινε και έλεγε «νικήσαμε» και οι διορισμένοι οπαδοί του πανηγύριζαν γιατί θα έχουν μια θέση στο δημόσιο ή κάποιες εξυπηρετήσεις.
Δεν είναι δυνατόν να θεωρείς ότι κέρδισες επειδή εκλέχθηκες, νίκη θεωρείτε όταν πετυχαίνεις τους στόχους που έχεις θέσει προ εκλογών. Όταν έχεις πάρει κάτι απο το 3 και το έχεις πάει στο 9 και το 10 και έχεις αφήσει τον κόσμο που σε ψήφισε ευχαριστημένο και έχεις κερδίσει και ένα τεράστιο μέρος των ψηφοφόρων που δε σε ψήφησαν καθώς και την εκτίμηση τους. Αυτό θεωρείτε νίκη.
Δεν είναι δυνατόν να με πάρουν στη θέση του διευθυντή σε μια εταιρία και να πανηγυρίζω ότι είμαι νικητής περιμένοντας την απόλυση που δε θα έρθει ποτέ γιατί οι λακαμάδες οι σύμβουλοι του επιχειρηματία είναι τσιράκια μου (βλέπε δημοσιογράφους).
Πλέον έχει καταλάβει και η κουτσή Μαρία ότι όλοι αυτοί που κυβερνούν απλά τα παίρνουν για να κάνουν τα στραβά μάτια στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που σφαγιάζουν ανθρώπους εσάς και εμένα. Το έχουν καταλάβει όλοι αλλά ο καναπές καναπές. Ελάχιστοι σηκώνονται και όσοι το κάνουν εξασφαλίζουν καρκίνο από τα χημικά και τα δακρυγόνα και για τα τρισέγγονα τους αν είναι τυχεροί και δε βρεθούν στο λάθος σημείο την λάθος ώρα και τους κάνουν τα ΜΑΤ μαύρους από το ξύλο.
Δεν είναι δυνατόν να ζεις στην Ελλάδα τις μέρες μας και να μην ξέρεις πως μυρίζουν τα χημικά που μας ρίχνουν. Δεν είναι δυνατόν να είσαι κάτοικος τις πρωτεύουσας και να μην έχεις δακρύσει έστω μια φορά από τα δακρυγόνα τους ή έστω από την κατάσταση που βλέπεις. Είσαι βλάκας φλώρος και άξιος της μοίρας σου. Δεν έχεις καμία δικαιολογία! Τις μέρες που γινόταν το μακελειό με τα ΜΑΤ στην Αθήνα είδα ανθρώπους σε αναπηρικά καροτσάκια, τυφλούς, γέρους, γριές και μικρά παιδιά να αγωνίζονται. Εσύ που ήσουν ρε φίλε; Τι δικαιολογία βρήκες για να μην νιώθεις τύψεις;
Την ιστορία την γράφουν οι ανθρώποι που αγωνίζονται και πολλά μπράβο σε όποιον αψήφα τον κίνδυνο(γιατί πλέον κίνδυνο αντιμετωπίζει όποιος διαδηλώνει) και βάζει το σύνολο πάνω από τον εαυτό του.
Πριν από κάποια χρόνια φανταζόμουν τον εαυτό μου με οικογένεια και μια καλή δουλειά σε ένα όμορφο σπίτι να κάνω μπάρμπεκιου τις Κυριακές με τον κολλητό μου. Τώρα πια απλά με φαντάζομαι ελεύθερο να μπορώ να ονειρεύομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου