Θα πω ότι πλέον σε αυτή τη χώρα η ανθρώπινη ζωή έχει χάσει την αξία της.
Θα πω ότι όλοι βάζουμε τον εαυτό μας πάνω από το κοινό καλό.
Θα πω ότι κοιτάμε να βγάλουμε τα μάτια ο ενός του άλλου ενώ όλοι μας έχουμε κοινό εχθρό.
Θα πω ότι
έχουμε έναν ακόμα νεκρό και δε κουνιέται φύλο, παρά γίνετε λάφυρό για μικροκομματικές και μη σκοπιμότητες.
Δε μου άρεσε ούτε έμενα που το ΠΑΜΕ ηθελημένα η όχι περιφρουρούσε τη Βουλή, ούτε μου άρεσε που απαγόρευε στον απλό κόσμο να πλησιάσει την Βουλή και να διαμαρτυρηθεί προτάσσοντας παλούκια. Αυτό με εξόργισε. Δε θα μου πει κανένα ΠΑΜΕ και κανένα άλλο μπλοκ σε πιο πεζοδρόμιο θα κάτσω να φωνάξω για να διεκδικήσω τα δικαιώματα μου ούτε τι σύνθημα θα πω Αλλά όχι ρε παιδιά, αυτός δεν είναι λόγος να δώσω την ζωή μου. Ας πεθάνω παλεύοντας με αυτούς απέναντι ή από τα κρατικά μέσα καταστολής παλεύοντας για τα δικαιώματα μου, για την ελευθερία μου. Ας πεθάνω χτίζοντας σπίτια στην Παλαιστίνη.
Να φύγω από τούτο το μάταιο κόσμο για κάτι που να έχει αξία και όχι για το πεζοδρόμιο έξω από τη Βουλή, όχι αυτή τη μέρα, όχι για να γίνω λόγος να διαλυθεί μία πορεία, όχι για να έχουν να πούνε κάτι τα ΜΜΕ ώστε να την βγάλουν λάδι αυτοί που μας πουλάνε.
Έχουμε έναν κοινό στόχο. Ας μη το ξεχνάμε αυτό.
twitter: paxi_entero
Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος εμπιστεύεται "ηγεσίες" και όχι ατομικά κριτήρια. Με τον ίδιο τρόπο που οι πασόκοι ψήφισαν το πολυνομοσχέδιο, με τον ίδιο τρόπο που οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ υπάκουσαν στη γραμμή της ηγεσίας, με τον ίδιο τρόπο που αναρχικοί(;), μπάτσοι, και λοιποί ακραίοι έδρασαν βάσει του σχεδίου που τους είχαν υποδείξει οι ηγεσίες τους, είτε εγνωσμένα είτε ως αποτέλεσμα "εσωτερικής" (όχλου) επιλογής, το αποτέλεσμα δεν μπορούσε να είναι άλλο. Δεν είναι απλά ζήτημα αποφυγής μιας εμφύλιας διαμάχης, είναι θέμα αναγνώρισης του τέλους των ηγεσιών, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Αυτό ήταν, ηθελημένα ή όχι, το μάθημα των πλατειών: Πολίτες με κριτική, όχι αγελαία πρόβατα.
ΑπάντησηΔιαγραφή