Διαίρει και βασίλευε

Κάποτε έλεγα "δε θα φύγω εγώ ρε πούστηδες, εσείς θα φύγετε" και νόμιζα πως το εννοούσα μέσα από την ψυχή μου. Τελικά ίσως δεν είχα τόση δύναμη όπως και πολλοί μου συμπολίτες, δε μας ήταν αρκετά αυτά που βλέπαμε γύρω μας να ξεσηκωθούμε μαζικά .

Δε μας έφτανε το να βλέπουμε τους γύρω μας μες την κατάθλιψη,
δε μας έφτανε να βλέπουμε όλο και περισσότερο κόσμο να ψάχνει στα σκουπίδια,
δε είδαμε καμία διαφορά τα τελευταία χρόνια στην πόλη μας την Αθήνα που κάποτε κυκλοφορούσες και την νύχτα,
δε μας έκανε εντύπωση που η Αθήνα γέμισε ναρκωτικά και πουτάνες,
άστεγους και εξαθλιωμένους ανθρώπους,
αιμοσταγείς εργοδότες κακοπληρωτές που βρήκαν την κρίση σαν μια καταπληκτική δικαιολογία να γαμάνε ακόμα πιο πολύ τους εργαζόμενους τους με λιγότερα λεφτά.

Μας έκανε εντύπωση όμως το τι έκανε ο διπλανός μας,
ο ένας κατηγορεί τον άλλον.
Ο δημόσιος τον ταξιτζή,
ο ταξιτζής τον ναυτεργάτη,
ο ναυτεργάτης τον εργαζόμενο στο μετρό,
ο εργαζόμενος του μετρό την κυρία που καθαρίζει.
Διαίρει και βασίλευε.

Και οι περισσότεροι πέσαμε θύματα αυτού του παλιού καλού κόλπου.

Ο καθένας έβλεπε στο πρόσωπο του διπλανού του την αιτία της δικιάς του κατάντιας χωρίς κανένας να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη και ακόμα χειρότερα χωρίς κανένας να κοιτάει πίσω από τον καθρέφτη.

Ίσως τελικά θα πρέπει ο καθένας να κάνει την αυτοκριτική του και να αναρωτηθεί αν φταίει αυτός για την κατάντια του διπλανού του.
Αν όχι το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κατέβεις στους δρόμους και να αγωνιστείς πρώτα για αυτούς που υποφέρουν πιο πολύ από σένα και μετά για τον εαυτό σου.
Για πρώτη φορά να υπάρξουμε αλληλέγγυοι γιατί σε κάποιο καιρό όλους η ίδια πείνα θα μας ενώνει, αλλά τότε θα είναι αργά για να αλλάξουν τα πράγματα.

Το είχα γράψει και παλιότερα ότι οι κυβερνήσεις δεν είναι η αιτία του κακού, οι κυβερνήσεις είναι τα όργανα αυτού.
Μόνο όταν ξεσηκωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη ο κόσμος και πάει και κάψει τα κτίρια των οίκων αξιολόγησης και παρεμφερή οργανισμών θα ξεκινήσει να αλλάζει κάτι στο παρόν καπιταλιστικό σύστημα.
Αν δεν  το διορθώσουμε  θα βλέπουμε όλο και περισσότερα παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα και κάποιους γαλαζοαίματους να κολυμπάνε στον υπερπλουτισμό τους .

Κάθε ώρα και λεπτό που δουλεύουμε για να συντηρούμε αυτό το σύστημα απομακρυνόμαστε από τον πραγματικό μας στόχο.

Δε μπορείς να τους σκοτώσεις κάνοντας ένα διάλειμμα από το σύστημα τους, παρά μόνο με ολοκληρωτική αποχή.

Κάποιες φορές ίσως πρέπει να γκρεμίσεις ένα σπίτι και να το χτίσεις από την αρχή για να μην πέσει το ταβάνι στο κεφάλι σου και σε σκοτώσει.

Εμείς σε αυτό το ετοιμόρροπο μπουρδέλο που ζούμε θα συνεχίσουμε απλά να βάφουμε τους τοίχους;

Τwitter : paxi_entero