του Γιώργου Κολέτσου
το άρθρο διαβάσαμε στο maga.gr
Δίλημμα:
Ας υποθέσουμε ότι μόλις εφευρέθηκε ένα πολύ σημαντικό φορολογικό μέτρο. Καλείσαι όχι μόνο να το εφαρμόσεις εσύ, για πρώτη φορά αλλά και να θέσεις τα κριτήρια φορολόγησης.
Ποιον επιλέγεις να “σκοτώσεις”; Τον προκλητικά πλούσιο ή το φτωχό που φθονεί προκλητικά τον πλούσιο;
Πρόσεξε, σήμερα είσαι πολύ σημαντικός, για όλους μας. Πριν απαντήσεις εάν θες διάβασε και το παρακάτω κείμενο.
Πάλι από τη αρχή, λοιπόν. Ήταν Δευτέρα πρωί. Παχιές, μεσημεριανές ηλιαχτίδες μου προκάλεσαν ένα βασανιστικό ξύπνημα. (Όχι, δεν είμαι τεμπέλης εργάζομαι τα βράδια και χτες ξέχασα να κλείσω το παντζούρι). Οι σκέψεις μου, όλη τη νύχτα στριφογύριζαν ανήσυχες. (Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό σχεδόν κάθε βράδυ, η κοιλιά μου γουργουρίζει. Σηκώθηκα πάλι, στις τέσσερις και έφαγα μισό λίτρο παγωτό). Είχαν σηκωθεί πριν από μένα και με περίμεναν, μου είχαν ήδη προγραμματίσει μια δύσκολη μέρα.(Πάλι πεινούσα και πήγα κατευθείαν στο ψυγείο. Μαρμελάδες και τυριά με 2% λιπαρά και 23% φόρο.) Έφτιαξα έναν καφέ. (μέτριο με γάλα).
Έκανα να ανοίξω την τηλεόραση, εκείνη αντιστάθηκε, σα να ήθελε να με προστατέψει: χιόνια παντού. (Μάλλον φταίει που δεν έχω πάρει αποκωδικοποιητή για ψηφιακό σήμα). Να πάρει! Ευτυχώς υπάρχει και το ίντερνετ. Να δούμε τι λέει το ιντερνερικό μπουντουάρ σήμερα. Ρητά, αποφθέγματα, κινδυνολογία με φιλοσοφία μαζί. (Δεν άντεξα και τελικά προτίμησα τον Νίκο Ευαγγελάτο. Ναι, στην εφηβεία μου φαντασιώθηκα τουλάχιστον τρεις φορές ότι ήμουν εγώ ο Νίκος και ανακοίνωνα κάτι σημαντικό για τη χώρα).
98% έγραφε ο Νίκος, η πιθανότητα χρεωκοπίας, μέσα στις επόμενες ώρες. Δεν ανησύχησα, βαρέθηκα να ανησυχώ για τη χώρα. Δε με χώραγε ο τόπος μου, το διαμέρισμα είναι πολύ μικρό. Πόσα τετραγωνικά ακριβώς δε ξέρω αλλά λίγα είναι. Πόσα θα πληρώσω με το νέο φόρο; Και η Πετρούπολη είναι ακριβή περιοχή ή φτηνή; Έλα τώρα, δυτικά προάστια είναι. Ο Γιωργάκης το δήλωσε χτες, τιμωρεί τους πλούσιους, τους έχοντες κότερα και πισίνες. Πάντα ήθελα μια πισίνα… Ετοίμασα τα πράγματα μου και πήγα κολυμβητήριο.
Άρχισα τους υπολογισμούς. 100 μέτρα. Καλά τη βγάλαμε ως εδώ (λέμε τώρα…) 200 μέτρα. Τι ήταν αυτός ο νέος φόρος; Πληρώνω ήδη φόρο επειδή έχω ένα σπίτι άρα θεωρούσα αυτονόητο πως δε θα πληρώσω πάλι φόρο επειδή έχω ένα σπίτι. 400 μέτρα. Αρχίζει να πιάνεται η ανάσα μου. Ανάσα… αν τη φορολογήσουν; 600 μέτρα. Να κάνω κάτι, κουράστηκα να κολυμπώ και να πνίγομαι. Να αφήσω το ελεύθερο να πιάσω το πρόσθιο, να πάω μπροστά… εγώ. 800 μέτρα. Τέλος για σήμερα το κολύμπι, επίδοση χαμηλή. Πρέπει να γίνω δυνατός… Λες;
Σκέφτομαι: Οι πραγματικά δυνατοί είναι μαζί με τον Ευάγγελο, δίπλα του, όχι απέναντι. Και αποφασίζω: Δίπλα του θα σταθώ και εγώ. Θα γίνω Γιώργος παρά τω Ευάγγελω, πρωθυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ που δε γνωρίζει από δοτική, μόνο παίρνει.Απενοχοποιούμαι. Δεν είναι κακό, όλοι δυνατοί θέλουν να γίνουν. Σημαντικοί. Το μόνο που απέμενε ήταν να βρω και εγώ ένα μέτρο, για φορολογία μιλάμε, πάντα. Αλλά τι να προτείνω; Σεξ, φαγητό, ποτό, όλα φορολογούνται…Έμπνευση, καμία.
Ντύνομαι και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Νissan – Micra. Μπλε. Το αγόρασα από την αδερφή μου. Εκείνη με το φίλο της το έλεγαν Σήφη, είχε κρητικές πινακίδες άρα ήταν Κρητικός. Εγώ του άλλαξα όνομα και φύλο γιατί στην πινακίδα έγραφε ΗΡΩ άρα γυναίκα είναι. Δε το διάλεξα, μου ήρθε. “Αυτό είναι, το θες; Ναι, εντάξει”. Έρωτας με προξενιό. Πετυχημένος. Από όλα τα αυτοκίνητα, εγώ προτιμώ εκείνη. Με πάει όπου θέλω, είναι οικονόμα, δεν καίει πολύ και δε με κάνει ρεζίλι στους φίλους μου. Πέρυσι, γυρίσαμε όλη τη Ρόδο και δεν έμεινε ούτε μία φορά. Εφτά άτομα, μέσα σε τετραθέσιο αυτοκίνητο.
Κάποτε με τιμώρησε γιατί ήμουν επαρμένος, είπε. Ένιωθα σημαντικός, σούπερ οδηγός. Κοίταγα ψηλά, νόμισα ότι η σκάλα στον πεζόδρομο ήταν κατηφόρα και τσακιστήκαμε, κατεβήκαμε μαζί τουλάχιστον είκοσι σκαλιά. Χτυπήσαμε και έγινα ρεζίλι. Γέλια στο δρόμο μέχρι να έρθει ο γερανός. Σπασμένος προφυλακτήρας γρατζουνιές στο αμάξωμα, στο κεφάλι και 300 ευρώ τιμωρία. Αλλά το Νissan το αγαπώ. Ακόμα και απόσυρση να γίνει, εγώ το αυτοκίνητό μου δε το δίνω με τίποτα. Περάσαμε πολλά μαζί, έχει συναισθηματική αξία. Τι είπες; Αξία; Αυτό είναι!
Αγαπητέ Ευάγγελε,
Σου ανακοίνώνω την ιδέα μου. Συναισθηματική αξία! Και φόρος επί των συναισθημάτων! Το αυτοκίνητό μου δεν κάνει παρά μόνο δυο χιλιάδες ευρώ αλλά αξίζει πολύ παραπάνω.Το σπίτι της Τασίας είναι πατρικό, σημαίνει πολλά και ας είναι παλιό. Στο εξοχικό η Μαρία γνώρισε τον πρώτο της έρωτα και δεν το πουλάει σε κανένα. Νιώθουμε. Βάλε φόρο ρε! Βάλε να σβήσουμε το χρέος. Όσο πιο πολύ νιώθεις τόσο πιο πολύ να πληρώνεις. Θα φτιάξουμε και μια επιτροπή απαρτισμένη από ψυχολόγους και ρουφιάνους. Τι ακριβώς νιώθεις, τι αισθάνεσαι και σε ποιο βαθμό;
Και μη βιαστείς να μου πεις ότι δεν είναι ηθικό. Χτες στη ΔΕΘ, ρώτησε ένας δημοσιογράφος το Γιωργάκη: Πάλι ο κακομοίρης από τα Σεπόλια θα την πληρώσει; Τον ξέρω αυτόν τον κακομοίρη. Έχει ένα ψιλικατζίδικο και καυχιέται πως είναι πετυχημένος. Συναίσθημα: Αλαζονεία. Κάθε μέρα καταριέται το γείτονά του, το δημόσιο υπάλληλο με το σταθερό μισθό. Συναίσθημα: Φθόνος. Στις βραδινές του προσευχές ζητάει επίμονα περικοπές και εφεδρείες. Συναίσθημα: Ζήλεια. Τα πρωινά συμπεριφέρεται άσχημα στους υπαλλήλους και απειλεί και αυτός με απολύσεις σα να είχε πολυεθνική. Στα άσχημα συναισθήματα,σου λέω είναι η μεγάλη κονόμα. Οι φτωχοί σου νεοέλληνες δεν είναι μόνο αγανακτισμένοι, φθονούν, συμφωνούν: “Να τους τα κόψει ο Γιωργάκης, καλά κάνει”.
Και δε συμφωνούν με επιχείρημα πατριωτικό. Και δε φθονούν εφοπλιστές, το γείτονα μισούν. Η μεγάλη ζωή, ακόμα τους γοητεύει. Πως το λένε να δεις…νιώθω νέος άρα είμαι νέος… Ομοίως, νιώθω πλούσιος άρα είμαι πλούσιος. Είσαι ε; Πάρε ένα φόρο.
Και κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό. Η ματαιοδοξία. Νιώθω σημαντικός άρα είμαι κιόλας. Μιλώ ακατάπαυστα, σηκώνω το φρύδι πολύ ψηλά, προτείνω, αναλύω. Κάνω τους ψίθυρους, βαβούρα. Σιωπή. Μη μιλάς, μη φέρνεις αντιρρήσεις. Εμένα να ακούς. Σήμερα, νιώθω και εγώ σημαντικός και λέω βλακείες.
Πάρε το ευρωπαικό κομπιουτεράκι σου και μέτρα. Βάλε το φόρο, να τελειώνουμε. Τι σου χρωστάω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου