Ένας καφές στο Σύνταγμα

Burn out πάθανε οι εργαζόμενοι χθες στο Σύνταγμα που φτιάχνουνε καφέ.
Όποιος βρέθηκε εκεί και αναζήτησε ένα καφέ σε πλαστικό θα είδε την εικόνα ταλαίπωρων υπαλλήλων με το πόδι στο γκάζι να παλεύουνε να εξυπηρετήσουν χιλιάδες ανθρώπους.

Και θα μου πείτε είναι η δουλειά του αλλά ποιος δεν ένιωσε άσχημα βλέποντας έναν εργαζόμενο να φτύνει αίμα για 592 ευρώ τον μήνα.


Όπου και να πας σήμερα στην Ελλάδα λυπάσαι για τον εργαζόμενο που σκίζεται για το τίποτα και αυτός εσένα όταν αλλάζουν οι ρόλοι.


Για την κυβέρνηση του Παπανδρέου αυτό είναι ευλογία διότι έτσι θα βγούμε από την κρίση και και θα μπούμε στις αγορές ξανά και όσοι έχουμε δουλειά είμαστε κωλόφαρδοι.


Κάποιος χθες στην ανοιχτή συνέλευση είπε ότι το μυστικό είναι να αγαπάμε την εργασία  μας
αλλά όταν βλέπεις τους άλλους να σε λυπούνται για αυτό που κάνεις τότε δεν είναι εργασία. Είναι δουλεία και δεν μπορείς παρά να τη μισείς.


Μπορούμε να δούμε τον εργαζόμενο με συμπάθεια  ή μπορούμε να τον δούμε σαν υπηρέτη μας.


Μπορούμε να καθόμαστε να λυπόμαστε ο ένας τον άλλο ή να κάνουμε κάτι για αυτό....