Ασκήσεις ύφους

Υπάρχουν πολλά είδη μαζοχισμού. Ένα απ’αυτά είναι να διαβάζει κανείς αναλύσεις για το Σύνταγμα, ανθρώπων που δεν πάτησαν ποτέ στην πλατεία, αλλά είναι υποχρεωμένοι από τη θέση τους να έχουν άποψη. Όχι οποιαδήποτε άποψη. Την άποψη της κυβέρνησης.

Είναι διασκεδαστικό να παρατηρεί κανείς τις προσπάθειές τους να κατασκευάσουν μομφές, να στήσουν στρατόπεδα και να αναδείξουν τα άκρα, από την απόρριψη των οποίων θα θριαμβεύσει η μέση – πασοκική – οδός. Δεν είναι κι εύκολο πράγμα, εδώ που τα λέμε. Πώς να τα βάλεις με ένα κίνημα ευρύτατης αποδοχής, για το οποίο μιλάει ολόκληρη η Ευρώπη και το αναθεματισμένο δεν σου δίνει λαβές να το κανιβαλίσεις επικοινωνιακά, κατά τα συνήθη; Σε αντίθετη περίπτωση, λίγο ας πούμε να κουνιόταν απ’τη θέση του το φυλάκιο του Αγνώστου Στρατιώτη, οι ίδιοι άνθρωποι (αυτοί που πέρσι πρότειναν αναστολή μερικών άρθρων του Συντάματος, να κάνουμε τώρα τη δουλειά μας, και τα επαναφέρουμε μετά), θα αυτοπροτείνονταν με αίσθημα ευθύνης να οδηγήσουν το πρώτο τανκ στην Αμαλίας. Τώρα περιορίζονται σε ασκήσεις επί χάρτου.

Άσκηση πρώτη, λοιπόν: Τι σας αρέσει στο Σύνταγμα; Όλο τροτσκιστές, χρυσαυγίτες και προώρως συνταξιοδοτηθέντες δημόσιοι υπάλληλοι (πιφ!).

Η άσκηση συνοψίζει ευρηματικά την πασοκικής έμπνευσης κουτοπονηριά, η κοινωνική διαμαρτυρία (γενικά) και η Αριστερά (ειδικότερα) να ταυτίζονται εκ περιτροπής με τον παρακρατικό Γκοτζαμάνη (Πεταλωτής), την άκρα αριστερά του ’70 (Καρχιμάκης) ή την ακροδεξιά-παρακρατική ΕΚΟΦ (Απ. Κακλαμάνης). Μπορεί τα στελέχη της κυβέρνησης ούτε καν σ’αυτό να μην μπορούν να συνεννοηθούν, μπορεί να μην υπάρχει τίποτα το μεμπτό όταν εδώ κι ένα χρόνο οι ίδιοι συγκυβερνούν με τον Καρατζαφέρη, αλλά για κάτι τέτοια είναι οι φίλοι: για να συνθέτουν τις αντιφάσεις και να επεκτείνουν την προβληματική. Μέχρι τώρα, λοιπόν, ξέραμε ότι η δημοκρατία κινδύνευε από δύο ολοκληρωτισμούς. Η δημοσιοϋπαλληλία είναι ο τρίτος.

Άσκηση δεύτερη: Οι «Αγανακτισμένοι» έχουν δίκιο. Αλλά και τι μπορεί να κάνει εδώ που φτάσαμε η κυβέρνηση; Και η κυβέρνηση, λοιπόν, έχει δίκιο.

Τι πάει να πει «οι Αγανακτισμένοι είναι ενάντια στην κυβέρνηση»; Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, η κυβέρνηση τη δική της. Θα μπορούσατε να σκεφτείτε την κυβέρνηση ν’αγανακτεί και τους «Αγανακτισμένους» να κυβερνούν; Το θέμα είναι καθένας να κάνει σωστά τη δουλειά του, ο ένας να μην ενοχλεί τον άλλο και όλοι μαζί να πασχίζουμε για την Ελλάδα, καθένας απ’το μετερίζι του. Εννοείται ότι στο τέλος, ό,τι και να λέτε, αυτό που θέλει η κυβέρνηση θα γίνεται.

Άσκηση τρίτη: Φυσικά και υπάρχουν λόγοι για ν’αγανακτεί κανείς. Είναι όμως επικίνδυνο για τη δημοκρατία να απαξιώνουμε τους θεσμούς και το Κοινοβούλιο.

Εννοείται ότι το Κοινοβούλιο και τη δημοκρατία τα απαξιώνουν αυτοί που μουτζώνουν τις καθαρίστριες και τους υπαλλήλους που περπατάνε στο περιστύλιο. Οι πλειοψηφούντες στο Κοινοβούλιο είναι διαφήμιση για τη δημοκρατία: άλλοτε ψηφίζοντας νόμους η ισχύς των οποίων υπερβαίνει τη θητεία (άρα και την πλειοψηφία) τους, άλλοτε διαγράφοντας τη Σακοράφα σε 15 δευτερόλεπτα εν ώρα ψηφοφορίας, άλλοτε περνώντας νομοσχέδια στο θερινό της Βουλής και άλλοτε μη συζητώντας καν ό,τι συμφωνεί η κυβέρνηση με επενδυτές (βλ. fast-track) ή την τρόικα. Γιατί να χρονοτριβούμε στη Βουλή, όταν το παίρνει πάνω του ο Παπακωνσταντίνου; Ώρες τώρα είναι να μας πείτε ότι δεν εμπιστεύεστε υπουργό Οικονομικών εκλεγμένης κυβέρνησης…

Άσκηση τέταρτη: Εντάξει η αγανάκτηση. Προτάσεις έχετε;

Εμείς κόβουμε συντάξεις για να μπορούμε να πληρώνουμε συντάξεις. Λιγοστεύουμε τα σχολεία για να έχουμε σχολεία και απολύουμε δημόσιους υπαλλήλους για να βελτιώσουμε το Δημόσιο. Επίσης αυξάνουμε τους έμμεσους φόρους για να τονώσουμε την οικονομία και χρεωνόμαστε κι άλλο για να μη χρεοκοπήσουμε. Εσείς τι πιο ρεαλιστικό προτείνετε;

Άσκηση πέμπτη: Αγανάκτηση ξε-αγανάκτηση, ακόμα και στην κρίση του, ο δικομματισμός έχει 58%.

Με νωπή τη λαϊκή εντολή (από τις δημοσκοπήσεις), συνεχίζουμε την ίδια πολιτική που πήγε το δικομματισμό απ’το 80% στο 58%. Δημιουργούμε έτσι τις προϋποθέσεις ώστε, σε ένα χρόνο το πολύ, η Αριστερά να μπορεί να κυβερνήσει. Πρόκειται για τη στρατηγική του ώριμου φρούτου –τόσο αυτοκαταστροφική, που καταντά συγκινητική.

Άσκηση έκτη –και τελευταία: Όλοι αυτοί που το παίζουν «Αγανακτισμένοι» πού ήτανε τόσο καιρό; Αυτοί την αυτοκριτική τους πότε θα την κάνουν; Αυτοί δεν φταίνε σε τίποτα;

Μολονότι μισεί το λαϊκισμό και την ανεθυνότητα από τα χρόνια του ΚΛΙΚ, ο Φώτης Γεωργελές (*) το έχει θέσει με παρρησία από πέρσι: «Εσείς που για να επιβιώσετε γίνατε κρατικοί και κομματικοί υπάλληλοι, φερέφωνα του κάθε λόμπι εξουσίας, εσείς δεν φταίτε σε τίποτα;».
Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου
thepressproject.gr
* edito, Athens Voice, 28.1.2010
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/news-voices/edito