Τί είδαμε χτες στο Σύνταγμα

Χθες δε κάναμε ούτε μια ανάρτηση.
Κατεβήκαμε από νωρίς στο κέντρο. 7 η ώρα το πρωί φτάσαμε με τα πόδια στον σταθμό μετρό Ευαγγελισμό.

Πήγαμε Σύνταγμα. Όλα όμορφα και ωραία, ηρεμία.
Σε κάποια φάση μόνο βγάλανε τα σίδερα που χωρίζανε τον κόσμο από τα ΜΑΤ μπροστά από τη Βουλή.

Ζητάνε από τα μεγάφωνα κόσμο στις άλλες μεριές της Βουλής. Ξεκινάμε μαζί με πάρα πολύ κόσμο να πηγαίνουμε προς τα εκεί.

Μπροστά μας και πίσω μας αμέτρητος κόσμος να έχει πλημμυρίσει τα στενά του Κολωνακίου, κάποια παιδιά ξεφουσκώνανε τα λάστιχα ενός γερανού της αστυνομίας και πλούσιοι λακέδες να μας κοιτάνε απορημένοι πίνοντας αμέριμνοι τον φρέντο τους στα καφέ της πλατείας.

Σε κάθε στενό τα ΜΑΤ να μας κοιτάνε να περνάμε ορδές από μπροστά τους και να ακούνε τα εξ' αμάξης.

Προχωράμε.
Φτάνουμε Ρηγίλλης. Με σχετική ευκολία περνάμε τις κλούβες τον ΜΑΤ και μπαίνουμε στο στενό.
Σταματάμε μπροστά από 2 κλούβες στη Βασιλέως Γεωργίου που φυλάσσετε από διμοιρία των ΜΑΤ. Μας χωρίζουν 100-150 μέτρα από το Μέγαρο Μαξίμου, και τα ΜΑΤ σαστισμένα λόγο του ότι δε μας περίμεναν με τον κόσμο να πυκνώνει και να κατεβαίνει τη Ρηγίλλης όλο και περισσότερος, φοράνε μάσκες.

Ξαφνικά ένα μπούγιο κόσμου ανεβαίνει από την κάτω μεριά της Ρηγίλλης να ενωθεί μαζί μας.
Παρατάσσεται ανάμεσα σε μας και αυτούς άτακτα μία διμοιρία ΜΑΤ την οποία την περνάνε με σχετική ευκολία και αμέσως μπαίνει άλλη μια και με ένα ντου ακόμα την σπάνε και ενώνονται με μας.
Παραξενεύομαι για την ευκολία που βρεθήκαμε εκεί και σπάσαμε τόσο εύκολα τον κλοιό των ΜΑΤ.

Η βασιλέως Κωνσταντίνου από την άλλη μεριά ήταν γεμάτη αστυνομία που άρχισε να φεύγει.
Πάμε από εκεί και στη συμβολή με την Λεωφόρο με πλησιάζει ένας ξένος παππούς και με σπαστά Ελληνικά με ρωτάει αν είμαι Έλληνας. Του λέω ναι και μου λέει να βάλω στο facebook μου ότι το πάρκινγκ δίπλα από το πολεμικό μουσείο ενώνεται με τη Βουλή και από εκεί μπαινοβγαίνουν οι πολιτικοί.

Εγώ απόρησα και συνέχισα το περπάτημα.
Όταν περάσαμε από εκεί που μου είπε ο γέρος είδαμε πάνω από 500-600 μηχανές της αστυνομίας έξω από την είσοδο του πάρκινγκ χωρίς υπερβολή.
Δε ξέρω αν υπήρχε όντως κάποια είσοδος ή ο γέρος αυτός ήταν απλά κάποιος γραφικός, απλά ξέρω ότι εκεί οι μηχανές ήταν για κάποιο λόγο.
Μετά ξαναγυρίσαμε Σύνταγμα.

Χάος.

Ξύλο από εδώ ξύλο από εκεί, δακρυγόνα 10 άτομα να ξυλοκοπούν μπροστά μας ένα φωτογράφο μέσα στην πλατεία με τους ψυχραιμότερους να επεμβαίνουν, τους ανθρώπους να κάνουν ανθρώπινη αλυσίδα για να περάσουν τα ασθενοφόρα να πάρουν τραυματίες από το ιατρείο της πλατείας.

Οι μπάτσοι πλησιάζουν όλο και πιο πολύ την πλατεία.
Ανεβαίνουμε πάνω δεξιά και αρκετοί κυνηγάνε έναν τον πετάνε κάτω και τον σαπίζουν στο ξύλο (αν ξέρει κάποιος γιατί ας μας πει να μάθουμε και εμείς).

Οι μπάτσοι μπαίνουν στην πλατεία, το malox έχει τελειώσει εδώ και ώρα, φεύγουμε.
Το μόνο που έχω να πω είναι ότι όσοι έμειναν και ξαναπήρανε την πλατεία είναι ήρωες και τους χρωστάμε πολλά.

Επιστρέψαμε λίγο αργότερα. Η πλατεία γεμάτη κόσμο., όλοι χαρούμενοι, είχαμε μια μεγάλη νίκη.
Μόνο η μυρωδιά από τα δακρυγόνα μας θύμιζε τι είχε προηγηθεί.

Υ.Γ: Ο Μπάτσος που πέταξε το δακρυγόνο στο μετρό είναι 50 κιλά πιο μαλάκας από τους υπόλοιπους και του ευχόμαστε τα χειρότερα για τη ζωή του.

Και σήμερα όλοι κάτω στην πλατεία!