Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Παπούλιας και η αναζήτηση των ορίων του ελληνικού λαού.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή την φράση και πόσες φορές αλήθεια την έχουμε πει, εσφαλμένα, κι εμείς. Αυτά τα όρια τα έχουμε-έχουνε, ξεχειλώσει τόσο πολύ που καταλήγουμε στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι απλά δεν υπάρχουν.
Οι εκλογές και γενικότερα η ήσυχη καθημερινότητα στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της Ελλάδας, δείχνουν ότι αν υπάρχει τελικά κάποιο όριο στον Έλληνα, τότε αυτό είναι πάρα πολύ μακριά από εδώ που βρισκόμαστε- σχεδόν δεν το βλέπουμε κι εγώ προσωπικά δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πλέον το που μπορεί να είναι.

Θα πίστευε κανείς ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το όριο, ίσως η αξιοπρέπεια ή το δικαίωμα στην ελευθερία, την εργασία, την παιδεία, την υγεία … αλλά όχι ... όχι για εμάς τουλάχιστον.

Ίσως μόνο αν έρθει ο Σαμαράς ένα απόβραδο στο σπίτι ενός νεοδημοκράτη και του γαμήσει την γυναίκα μπροστά στα παιδιά του να σκεφτεί "όπα αρχηγέ, νομίζω το παράκανες" αλλά ίσως και πάλι στο μυαλό του νεοδημοκράτη το σπέρμα του αρχηγού να είναι ένα είδος κάποιας τιμής ή το τίμιο αντίτιμο της μη επιστροφής στην δραχμή.

Η καταπραϋντική σκέψη του αναπόφευκτου, ότι δηλαδή αυτό που σου συμβαίνει είναι αυτό που δεν μπορείς με κανένα τρόπο να αποφύγεις είναι η θεμελιώδης αρχή της σκέψης των δουλοπρεπών και των υποταγμένων - και όταν αυτό που πραγματικά σου συμβαίνει είναι να σκέφτεσαι με αυτό το τρόπο, τότε  δεν μπορείς να θέσεις, ούτε ενστικτωδώς, κανένα όριο στην μιζέρια σου. 
Για σχολιασμό αντιρρήσεις και παπαρολογία με βρίσκεις εδώ
@Tattookolou (twitter)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...