Του Κωνσταντίνου Πουλή
Σε μια διαπραγμάτευση υπάρχουν πολλές πλευρές, με αντικρουόμενα συμφέροντα. Οι δανειστές θέλουν τα λεφτά τους και τους τόκους τους. Αν χρειαστεί να ψοφήσει καμιά γριά που δεν έχει να πληρώσει για φάρμακα, δεν τους ενδιαφέρει, δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα, δανειστές είναι.
Ας τα παίρνατε από αλλού, λένε. Στο κάτω κάτω, ολίγη εξαθλίωση δημιουργεί και παράδειγμα προς αποφυγήν για όσους ορέγονται κι εκείνοι κούρεμα του χρέους τους. Οι πολιτικοί μας απ’ την άλλη, θέλαν δανεικό χρήμα για να το σκορπάνε προκειμένου να ταΐζουν το πορτοφόλι τους, τη ματαιοδοξία τους και την πελατεία τους, κάνοντας κουμάντο με χρήματα άλλων. Στη συγκεκριμένη συγκυρία ωστόσο η εντονότερη κάψα τους είναι να μη σκάσει η βόμβα στα χέρια τους, να μη φορτωθούν αυτοί τη χρεοκοπία. Να σκάσει λίγο αργότερα, λίγο παραδίπλα. Αν κερδίζουν χρόνο με μέτρα απάνθρωπα χωρίς προοπτική, αυτό τους φτάνει. Εξ ου και μας είπαν λεπτομερώς τι θα γίνει αν δεν ψηφιστεί το μνημόνιο, αλλά κανείς δεν τους πιστεύει ότι η βόμβα δεν θα σκάσει επειδή ψηφίστηκε. Σε λίγο θα μας ξανασώζουν με τα ίδια επιχειρήματα. Κι αυτό λογικό. Προφανώς αυτοί είναι οι υπολογισμοί τους. Διαλύουν το κοινωνικό κράτος γιατί έχουμε πρωτογενές έλλειμμα 5δις και ισχυρίζονται ότι θα πεθάνουμε χωρίς δανεικά χρήματα, ακόμη και αν όρος για να τα πάρουμε είναι να πηγαίνουν στην αποπληρωμή άλλων δανεικών. Όσο για τους υπόλοιπους πολίτες, με λίγο μαγείρεμα στο εκλογικό σύστημα, αρκετή απάθεια, φόβο, εθελοδουλεία, και μια γερή δόση διαπλεκόμενης προπαγάνδας, αυτοί φαίνεται ότι μπορούν σε ικανοποιητικό βαθμό να εξαπατώνται και να ψηφίζουν τα κόμματα που τους ξεζουμίζουν, χωρίς σοβαρές απώλειες. Ή έστω μπορούσαν. Όταν κάποτε γίνουν εκλογές, θα δούμε πού βρισκόμαστε τώρα.
για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου