Sometimes i feel like screaming

Γυρνώντας χαράματα από την δουλειά με συνάντησε στο ράδιο του αυτοκινήτου ένα παλιό γνώριμο ριφ μιας ηλεκτρικής κιθάρας των Deep Purple.
Αμέσως δυνάμωσα την ένταση και η συναισθηματική μου μνήμη πήρε φωτιά.
Σταμάτησα να σκέφτομαι και άρχισα να θυμάμαι.
Κυρίως (και αυτή είναι η μαγεία της πραγματικής μουσικής) έπιασα το συναίσθημα εκείνης της εποχής.
Την εποχή με τα μακριά μαλλιά, τους παλαβούς φίλους, το χιλιάρικο  στην τσέπη που έφτανε  για τα πάντα και την πεποίθηση ότι τα καλύτερα είναι μπροστά.
Το τραγούδι αυτό βγήκε αν θυμάμαι καλά το 95-96 ( δεν ψάχνω τώρα στο νετ βαριέμαι,αν κάνω λάθος πείτε το) από μια μπάντα η οποία ήτανε από χρόνια πια στην δύση της.
Ήτανε η εποχή που το ροκ είχε γεννήσει τα παιδιά του και αυτά είχαν πάρει την σκυτάλη.
Ακούγαμε από μέταλ και πάνω.
Η διαφορετικότητα της εποχής όριζε θυμάμαι ότι στο σχολείο για να βάλεις την μπλούζα ενός γκρουπ έπρεπε να γνωρίζεις μέχρι και τι χρώμα σώβρακο φόραγαν τα μέλη της μπάντας. Σε αντίθετη περίπτωση σου την πέφταν οι παλιοί και έφευγες τόπλες
Θυμάμαι ακόμα, να μαζεύουμε λεφτά για να αγοράσουμε διαφορετικούς ο καθένας δίσκους ώστε να τους αντιγράψουμε σε κασέτα και να τους μοιραστούμε , όπως επίσης και  το περίφημο ραδιοφωνικό καρτέρι με το χέρι στο record. ( κλασικά ο παραγωγός μίλαγε πάνω στο τραγούδι που ήθελες να γράψεις και σου την έσπαγε).

Για να επιστρέψω  στο θέμα.
Υπάρχουν δύο ειδών τραγούδια που ξαναεμφανίζονται μπροστά σου.
Αυτά που λες: Πω ρε φίλε. . . τι ακούγαμε τότε;;; (με απορία)
και αυτά που λες : Πω ρε φίλε... τι ακούγαμε τότε!!!  (με θαυμασμό)

***Στους όρους μουσική - δημιουργικότητα - τέχνη - συναίσθημα εξαιρώ την φαρσοκωμωδία του ελληνικού τραγουδιού της καψούρας και του χωρισμού - του χωρισμού και της καψούρας.
Της μόνιμης ομοιοκαταληξίας πάθους - λάθους, λάθους - πάθους.
Ένα τσιγάρο - ένα ποτό - μια γκόμενα που φέρθηκε μπαμπέσικα -
 τρεις συγχορδίες φασόν από τους τρεις ίδιους συνθέτες
- μια παραγωγή του κώλου
- ακατάπαυστος βομβαρδισμός από τα μέσα
- χρυσός - πλατινένιος  - δόξα - χρήμα - τηλεόραση.
Εδώ όπως στρώσαμε ας κοιμηθούμε πάνω στους φελλούς που οι πολλοί αναδείξανε***

Λένε πως οι εποχές εμπνέουν την μουσική και με την σειρά της αυτή εμπνέει τον κόσμο που ζει σε αυτές.
Εδώ και δέκαπέντε χρόνια περίπου, πριν ελαχίστων περιπτώσεων, δεν έχω πιάσει τον εαυτό μου να εμπνέεται από κάποιο τραγούδι.
Ακόμα floyd ακούω και ανατριχιάζω.

Για να κλείσω λοιπόν θα αναρωτηθώ το εξής.
Τι θα γράφανε οι floyd (μιας και έπιασα αυτούς) σήμερα;
Αυτή την εποχή;
Είμαι βέβαιος πως θα γράφανε τα ίδια, γιατί τα ίδια ζούμε.
Το the wall για παράδειγμα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Μας απασχολούν τα ίδια θέματα και έχουμε τις ίδιες αναζητήσεις.
Ποια είναι όμως η τεράστια διαφορά που διαχωρίζει τις δύο εποχές;

Αν το dark side of the moon έβγαινε αύριο δεν θα υπήρχε κοινό να το ακούσει, κοινό που προβληματίζεται και αναζητεί το κάτι παραπάνω από αυτό που του σερβίρουν.
Κοινό που δεν ασχολείται με την κιλότα της beyonce.
Κοινό που θέλει να εμπνευστεί και να γευτεί ολόκληρη την εμπειρία της μουσικής.
και σε αυτό το κοινό του 60 του 70 του 80, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ που ανέδειξε, με την επιλογή του, την μουσική που όταν ακούμε νιώθουμε περήφανοι.

Το συγκεκριμένο τραγούδι των Purple μπορεί να μην είναι ένα τραγούδι ορόσημο.
Είναι το τραγούδι που οι Purple γράψανε στην δύση τους και μάλιστα καψούρικο,
αλλά ακόμα και τότε μας δείξανε τον τρόπο με τον οποίο η μουσική μπορεί και γεννά ένα μοναδικό συναίσθημα το οποίο σε αναζητεί μέχρι την στιγμή που θα το ξανιώσεις ακούγοντας ένα ριφ.


Οι καινούριοι floyd, οι καινούριοι purple ή zeppelin είναι κάπου έξω κάνοντας ανεξάρτητες παραγωγές και παίζοντας live σε υπόγεια.
Χρέος  της δικής μας εποχής είναι να τους ανακαλύψει και να τους αναδείξει μέσα από την σαβούρα

Sometimes i feel like screaming

το κωλόπαιδοTattookolou