Το αμφιθέατρο ήταν γεμάτο. Στις πρώτες σειρές οι πανεπιστημιακοί, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες και οι δημοσιογραφοι. Πίσω οι φοιτητές και λοιποί πολίτες. Ανάμεσά τους και 14 μέλη της ομάδας μας, ακροβολισμένοι ανα δύο ή τρεις στο ακροάτηριο. Στις 6.30 μ.μ. ο κ. Τρισέ ανέβηκε στο βήμα. Στις 6.40, όπως είχαμε σχεδιάσει, δύο από εμάς άνοιγουν και κρατούν σιωπηλοί το πρώτο πανό: “Say no to the debt tyranny” – όχι στην τυρανία του χρέους. Οι άνδρες της ασφάλειας δεν αντιδρούν, ο κ. Τρισέ συνεχίζει να μιλά, οι κάμερες στρέφονται στο πανό, ο κόσμος κοιτάζει με περιέργεια. Στις 6.45, τρεις, παντα σιωπηλοί, ανοίγουν το δεύτερο πανό: «Έξω η Τρόικα από την Ελλάδα». Ακολουθεί και το τρίτο (πάντα στα αγγλικά) «Όχι άλλα χρήματα για τις τράπεζες». Το κοινό ψιθυριζει, η ασφάλεια εξακολουθεί να μην αντιδρά, ενώ ο κ. Τρισέ καταφεύγει στο φημισμένο τέχνασμα των “μεγάλων ανδρών”: στην αλλαζονική αδιαφορία και με επιμονή συνεχίζει τον μονόλογό του. Μονόλογος που διακόπηκε όταν μία απο μας κάταφερε να αποσπασει τον προσηλωμένο κύριο Τρισέ από το όραμά του, παροτρύνοντάς τον να κοιτάξει τα πανό και να σταματήσει να λέει ψέμματα. Μέχρι τότε, ο κ. πρόεδρος αγόρευε σαν να βρισκόταν σε μία προ κρίσης συγκυρία. Μιλούσε για «έλεγχο του χρέους» και «ρευστότητα των τραπεζών» ως στόχους της ΕΚΤ, προκαλώντας αμηχανία και δυσφορία και στους πιο καλοπιστους ακροατές του, οι οποίοι απο ευγενεια προς τον ομιλητή, προτιμούσαν να κοιτάζουν τους ανθρωπους της ασφάλειας στον εξώστη. Η “απείθαρχη” ακροάτρια, άφησε ιπποτικά να καταχραστούν την ευγένειά της και επέτρεψε να ολοκληρώσει τον περιπαικτικό του (ίσως να ήταν και απλά απελπισμένος) μονόλογο ο σε μία βδομάδα συνταξιούχος κ. Τρισέ.
Η κουλτούρα συζήτησης στα γερμανικά πανεπιστημια επιβάλλει στον κύριο ομιλητή να υποβληθεί στην βάσανο της συνομιλίας με τους ακροατές του. Ετσι δόθηκε η ευκαιρία, σε τρεις απο την ομάδα να πάρουν τον λόγο. Ο πρώτος διάβασε σημείωμα που αποκρυσταλλώνει τις θέσεις μας, αποσπώντας και τα πρώτα χειροκροτήματα ενός πειθαρχημένου κοινού. Το κείμενο, ως έχει (ακολουθούν αγγλικά):
“Dear Mr Trichet,
We would like to thank you for sharing with us your vision for Europe. In fact, coming from Greece, we think we can already understand it better than many others. And we would like to tell you that the Greek people are also sharing your vision, and that they are going through lots of sacrifices to help you bring it to life. They no longer want to earn decent wages or educate their children. They prefer giving all they have to pay their debts. They have even started selling – at any price – all public property that can be sold for this reason. They are even ready to give their lives for your vision. They no longer need health care. Paying loan interests is much more important. So they shut down hospitals. And they prefer suicide instead. Suicide rate in Greece has increased 40%.
Some would say that the Greeks deserve what came upon them. We couldn’t agree more. That’s why we would like to thank you, for making us pay our debts instead of paying for our own decent survival. We want to assure you, that we’ll keep paying until we starve and our whole economy becomes a ruin. And we thank you from the bottoms of our hearts for your precious help through loans. You have to be sure, that every single dime you give us will come back to you and to the banks you are protecting. In high interest. Because through our sacrifice, we can keep the banks safe and unaccountable. Through our sacrifice, we make your dream of Europe come true“.
Η δεύτερη, αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει το μικρόφωνο που της προσφέρθηκε τονίζοντας ότι “η φωνή μου δεν το χρειάζεται – ενισχύεται απο τις φωνές όσων βρίσκονται στους δρόμους και στις πλατείες”, και αφού δήλωσε στον Τρισέ ότι “λέτε ψέμματα όταν μιλάτε για ασφάλεια και σταθερότητα και η απόδειξη είναι η εξαθλίωση της Ευρώπης του Νότου” αποχώρησε ανταποδίδοντας την περιφρόνηση που ο Τρισέ και οι αρχιτέκτονες της εξοντωτικής πολιτικής της ΕΚΤ έδειξαν στους λαούς της Ευρώπης.
Η τρίτη, αναγνωρίζοντας “ότι η οικονομία έχει γίνει ιδιαιτέρως πολύπλοκη για να αντιληφθούμε όλους τους λεπτούς χειρισμούς που γίνονται στα υπερκρατικά επίπεδα”, ζήτησε από τον Τρισέ να της λύσει έστω την εξής απορία: αν μπορεί ο ίδιος «να ζήσει με 470 ευρώ τον μήνα, όσος δηλαδή είναι ο μισθός της μητέρας μου, ή 800 ευρώ τον μήνα, ποσό που αντιστοιχεί στην μηνιαία σύνταξη του πατέρα μου, έπειτα από 30 χρόνια δουλειάς”. Φανερά πια αμήχανος ο Τρισέ, υποχώρησε στη δύναμη του προφανούς, απαντώντας πως αγνοούσε ότι «τα πράγματα είχανε φτάσει σε τέτοιο σημείο για τους Έλληνες». Υποστήριξε πως σκοπός της ακολουθούμενης πολιτικής είναι η έξοδος από την κρίση, η οποία θα φέρει δουλειές σε όλους.
Η παρέμβασή μας στην ομιλία του Τρισέ ενδεχομένως δεν θα αυξήσει αύριο τις συντάξεις, δεν θα σβήσει το χρέος, δεν θα ρίξει τον καπιταλισμό, δεν θα αλλάξει τον κόσμο με τρόπο ριζικό. Αλλάζει όμως εμάς και άλλους άνθρωπους με τρόπους που δεν ξέρουμε και που δεν είναι ανιχνεύσιμοι: εμάς, διότι, σε πείσμα της αντίθετης ρητορικής σύμφωνα με την οποία είμαστε υποτελείς ή παγιδευμένοι σε μια οικονομική, πολιτική, ιστορική αναγκαιότητα, χωρίς δυνατότητα εξόδου, διαπιστώνουμε ότι εν τέλει είμαστε ελεύθεροι να πούμε “όχι”, να αντισταθούμε στα προφανή ψέμματα των ανίδεων αλλαζόνων που σχεδιάζουν την ζωή μας, να μιλήσουμε και να ακουστούμε. Γιατί ακουστήκαμε. Αν ο κ. Τρισέ αντιπαρήλθε τα πανό με αδιαφορία, ο δαιμόνιος καθηγητής Περνίς, διοργανωτής της εκδήλωσης και Διευθυντής του Ινστιτούτου για το Ευρωπαϊκό Συνταγματικό Δίκαιο Walter Hallstein, τα διάβασε δυνατά ώστε να καταγραφούν στα πρακτικά της εκδήλωσης. Ο ίδιος ζήτησε από τον ομιλητή να εξηγήσει (αν μπορεί) για ποιον λόγο θα πρέπει να σωθούν οι τράπεζες εις βάρος των ανθρώπων: η αόριστη απάντηση του κ. Τρισέ δεν φάνηκε να ικανοποιεί την μάλλον πιο εκλεπτυσμένη κριτική σκέψη του γερμανού πανεπιστημιακού. Η παρέμβασή μας επέδρασε και στο κοινό: γερμανοί, ιταλοί μας εδωσαν συγχαρητήρια, ζήτησαν να μάθουν περισσοτερα για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Μία Γερμανίδα απο το ακροατήριο προσφέρθηκε, κατά την διάρκεια της ομιλίας, να κρατησει ένα απο τα πανό ώστε να ξεκουρασει έναν απο μας.
Η αξιοπιστία του Τρισέ, αποδείχτηκε ακάλυπτη επιταγή – ακόμη και οι εγγυητές της (όσοι εξακολουθουν να πιστεύουν στο όραμα της Ευρωπαικής Ενωσης) δεν την κάλυψαν. Το χλιαρό τους χειροκρότημα, δήλωσε απογοήτευση και δυσπιστία σε όσα προσπάθησε να υποσχεθεί ο ομιλητής.
Μία αντίθεση ήταν πολύ σαφής στην εκδήλωση. Από τη μία πλευρά ο επίσημος εκπρόσωπος του υπό κατάρρευση εγχειρήματος της ευρωζώνης, στις τελευταίες μέρες της θητείας του, ενσάρκωση της Ευρώπης των Τραπεζών· από την άλλη εμείς, οι ανεπίσημοι εκπρόσωποι του Νότου της Ευρώπης, τραπεζικά αφερέγγυοι, με μόνη μας δύναμη τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και την πίστη μας στις δυνάμεις της κοινωνίας. Σε αυτήν την μονομαχία εντυπώσεων με τον Τρισέ, κερδίσαμε εμείς.
Γεννηθήκαμε σε ξένη χώρα, σε ξένη χώρα βαδίζουμε, μα φτιάχνουμε κι εμείς σαν τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους κατοίκους της Ελλάδας την δική μας χώρα. Την στολίζουμε με λόγια πάνω σε υφασμα και γνωρίζουμε πως και το ύφασμα να χαθεί, τα λόγια θα μείνουν. Και η αλληλεγύη μας.
Καλή πατρίδα!
Real Democracy Now! Berlin/GR
* (tricher στα γαλλικά σημαίνει «εξαπατώ»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου