Κινήματα αγανακτισμένων και απελπισμένων πολιτών που αποφασίζουν να αντισταθούν στις ανελέητες και αλλεπάλληλες φορολογίες των κυβερνήσεών τους, έχουν κάνει ουκ ολίγες φορές την εμφάνισή τους στη σύγχρονη ιστορία της ανθρώποτητας.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αντίσταση του βρετανικού λαού σε έναν "οικιακό" φόρο, που έγινε γνωστός με το όνομα poll tax, στα τέλη της δεκαετίας του '80.
Τον συγκεκριμένο φόρο, είχε επιβάλλει η κυβέρνηση Θάτσερ, ενώ το ποσό που έπρεπε να πληρώσει η κάθε οικογένεια, προέκυπτε από τον αριθμό των ατόμων που έμεναν σε ένα σπίτι, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το εισόδημά τους.
Φυσικά, ο "παράλογος" αυτός φόρος, ανέδειξε ένα κίνημα πολιτών που αρνήθηκαν συντεταγμένα να πληρώσουν, το οποίο ξεκίνησε από τη Σκοτία και επεκτάθηκε σε όλη την χώρα.
Ως συνέπεια, τη δεύτερη χρονιά εφαρμογής του νόμου, περίπου το 30% των φορολογούμενων δεν πλήρωσε τον συγκεκριμένο φόρο.
Η άρνηση των πολιτών αφορούσε μόνο τον poll tax, ή community charge όπως επίσημα ονομάστηκε ο φόρος.
Η κυβέρνηση της "Σιδηράς Κυρίας" αμέσως πέρασε στην αντεπίθεση με κυριότερα όπλα τις απειλές, τη διαστρέβλωση, τις επιλεκτικές δίκες και καταδίκες καθώς και την απόπειρα καταστολής του κινήματος όταν έβγαινε στο δρόμο.
Αποκορύφωμα του κινήματος ήταν η τεράστια πορεία του της 31ης Μαρτίου του 1990, όταν πάνω από 300.000 άνθρωποι συγκρούστηκαν στο Λονδίνο με την αστυνομία, η οποία και έχασε τον έλεγχο της πόλης.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αντίσταση του βρετανικού λαού σε έναν "οικιακό" φόρο, που έγινε γνωστός με το όνομα poll tax, στα τέλη της δεκαετίας του '80.
Τον συγκεκριμένο φόρο, είχε επιβάλλει η κυβέρνηση Θάτσερ, ενώ το ποσό που έπρεπε να πληρώσει η κάθε οικογένεια, προέκυπτε από τον αριθμό των ατόμων που έμεναν σε ένα σπίτι, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το εισόδημά τους.
Φυσικά, ο "παράλογος" αυτός φόρος, ανέδειξε ένα κίνημα πολιτών που αρνήθηκαν συντεταγμένα να πληρώσουν, το οποίο ξεκίνησε από τη Σκοτία και επεκτάθηκε σε όλη την χώρα.
Ως συνέπεια, τη δεύτερη χρονιά εφαρμογής του νόμου, περίπου το 30% των φορολογούμενων δεν πλήρωσε τον συγκεκριμένο φόρο.
Η άρνηση των πολιτών αφορούσε μόνο τον poll tax, ή community charge όπως επίσημα ονομάστηκε ο φόρος.
Η κυβέρνηση της "Σιδηράς Κυρίας" αμέσως πέρασε στην αντεπίθεση με κυριότερα όπλα τις απειλές, τη διαστρέβλωση, τις επιλεκτικές δίκες και καταδίκες καθώς και την απόπειρα καταστολής του κινήματος όταν έβγαινε στο δρόμο.
Αποκορύφωμα του κινήματος ήταν η τεράστια πορεία του της 31ης Μαρτίου του 1990, όταν πάνω από 300.000 άνθρωποι συγκρούστηκαν στο Λονδίνο με την αστυνομία, η οποία και έχασε τον έλεγχο της πόλης.
Μετά τα επεισόδια οι εργατικοί και η πιο επίσημη αριστερά καταδίκασαν τα επεισόδια, ο "εργατικός" Κίνοκ είπε πως τα έκαναν αναρχικοί χούλιγκαν.
Το κίνημα όμως απλώς διογκωνόταν μέρα με τη μέρα, οπότε κάποια στιγμή οι κατά τόπους αστυνομίες και δικαστικές αρχές αναγκάστηκαν να δηλώσουν ότι δεν πρόκειται να συνεχίσουν να καλούν σε δίκη άλλους πολίτες, μιας και τα δικαστήρια και η αστυνομία είχαν κατακλυστεί.
Η αποτυχία του poll tax έριξε τελικά τη Θάτσερ, αφού η λαϊκή αγανάκτηση είχε φτάσει στο απροχώρητο, ενώ ακόμα και ψηφοφόροι της μαίνονταν εναντίον του φόρου.
Έτσι οι εσωκομματικοί αντίπαλοι της, την ανάγκασαν σε παραίτηση.
Και παρόλο που οι τόρυδες ξαναπήραν την εξουσία στις επόμενες εκλογές, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μαίητζορ, ο νέος αρχηγός των τόρυδων, ήταν να αποσύρει τον poll tax.
Ο βρετανικός λαός είχε νικήσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου