Είμαι από αυτούς του "τυχερούς" που υπηρέτησε 18 μήνες αμετάθετος κιόλας.
Στις δύσκολες στιγμές που είναι συντριπτικά περισσότερες κάποιοι μου λέγανε και γέλαγα ότι στο τέλος θα δεις ότι μόνο τα καλά θα σου μείνουν.
Είχαν δίκιο, δεν το πίστευα τότε αλλά οι καλές αναμνήσεις έχουν πιάσει την βιτρίνα και οι κακές στριμώχνονται στην αποθήκη.
Ιστορίες από το στρατό πολλές. Οι περισσότερες που έχετε ακούσει παραμύθια με δράκους.
Όσοι έχουν πραγματικά ιστορίες να διηγηθούν από κείνες τις μέρες απλά δεν τις διηγούνται διότι κάποια πράγματα απλά τα ζεις και δεν είναι δυνατόν να τα περιγράψεις σε κάποιον που δεν έχει ιδέα από το τι είναι ο στρατός.
Όταν κάποιος είναι να πάει στρατό και ρωτάει πως είναι ο έχων πραγματικές εμπειρίες θα του πει "θα πας και θα δεις, τι να σου πω;"
Ο μη έχων θα του πει 30 ηρωικές ιστορίες με λίγο από διάσωση του στρατιώτη Ράιαν λίγο πλατούν και με ολίγη από λούφα και παραλλαγή.
α... και όλοι ρίχνανε καταπληκτικές βολές(βάση των ιστοριών είμαστε ο πιο εύστοχος στρατός στον γαλαξία)
Τι όμως προσφέρει η εμπειρία του στρατού;
Ο στρατός είναι ένα χαστούκι που σου δίνει η πραγματικότητα την ώρα που νιώθεις έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο.
Ένα είδος ντοκιμαντέρ της κοινωνίας που σε περιμένει.
Βλέπεις τον εαυτό σου από έφηβο επαναστάτη υπάκουο πρόβατο που κάνει τον μαλάκα για να την βγάλει καθαρή και το χειρότερο να προσαρμόζεται σε ένα τρόπο ζωής που μετά από πολύ λίγο παύει να τον αναλύει, να τον κρίνει και να βρίσκει τον παραλογισμό που στην αρχή τον θύμωνε.
Δέχεσαι ως δεδομένο ότι έτσι θα είσαι από εδώ και πέρα και θα κάνεις πράγματα απλά γιατί σου τα λέει κάποιος που του τα έχει πει κάποιος άλλος που του τα έχει πει κάποιος και πάει λέγοντας.
(Κανείς από αυτούς που σου λένε τι να κάνεις δεν ξέρει τον πραγματικό λόγο αλλά μετά από λίγο κι εσύ όπως και αυτοί, παύετε να τον αναζητείτε)
Βλέπεις επίσης την εξουσία που δίνει ένα κομμάτι ύφασμα και την δίψα του ανθρώπου γι' αυτό.
Βλέπεις τα λαμόγια που κλέβουν τους φαντάρους, του φαντάρους να γίνονται λαμόγια, τους γλείφτες, τα βύσματα που καβαντζώνονται, τους τύπους από πλούσια αρχίδια που λάμπουν δια της απουσίας τους,όπως επίσης και την συντροφικότητα την συμπαράσταση και τις εξαιρέσεις σε όλα τα παραπάνω που επιβεβαιώνουν τους κανόνες.
Σε τι ωφελεί μια τέτοια εμπειρία όμως και ποιους.
Μια εμπειρία δυστυχώς δεν είναι χρήσιμη από μόνη της.
Όλοι μπορούν να την ζήσουν και κανείς να μην πάρει κάτι από αυτή.
Μια εμπειρία, πρώτα απ όλα για να σου έχει αφήσει κάτι, θα πρέπει να είσαι σε θέση να την αναγνωρίσεις όταν την ξαναζήσεις.
Είναι το πρώτο και το βασικό κι απ ότι φαίνεται εμείς οι Έλληνες φαντάροι δεν πήραμε τίποτα από αυτή.
Δεν μπορεί να μην αναγνωρίζεις την εμπειρία του να αποφασίζουν και να διατάζουν και εσύ να υπακούς σαν μαλάκας.
Δεν μπορεί να πιστεύεις ότι έχεις ελεύθερη επιλογή επειδή πας μια φορά στα 4 χρόνια και ψηφίζεις.
Δεν μπορεί να μην αναγνωρίζεις την λαμογιά την αδικία και την ρουφιανιά.
Δεν μπορείς να μην αναγνωρίζεις στον εαυτό σου ένα τρομαγμένο ανθρωπάκι που σκύβει το κεφάλι και κάνει αυτό που το έχουν διατάξει να κάνει.
Δεν μπορεί να μην βλέπεις ότι έχεις δεχτεί τον παραλογισμό του μνημονίου χωρίς να αμφισβητείς και χωρίς να έχεις το κουράγιο να θυμώσεις πια.
Δεν μπορείς να μην βλέπεις τον εαυτό σου να βαράει προσοχές στην εξουσία και να είσαι καταδικασμένος στην αγγαρεία της καλλιόπης την ίδια ώρα που άλλοι αράζουν στα γραφεία.
Δεν μπορεί να μην σε εκπλήσσει το γεγονός ότι τα κομπλεξικά άχρηστα άτομα που σε ταλαιπωρούσαν τότε σε ταλαιπωρούν και τώρα με όπλο την ψεύτο-εξουσία που τους έχει δώσει το σύστημα.
Δεν μπορεί να μην αναγνωρίζεις την υποταγή και τον φόβο που έχεις απέναντι στον μπάτσο όπως είχες τότε απέναντι στους αξιωματικούς.
Τότε που φάγαμε την πρώτη κρυάδα ήμασταν παιδιά και δεν αντιδράσαμε για πολλούς και διάφορους λόγους αλλά μόλις απολυθήκαμε είπαμε ότι αυτό το κομμάτι της ζωής μας τελείωσε οριστικά και δεν θα ξαναβρεθούμε άβουλοι ψάρακες.
Όσοι κράτησαν κάτι από αυτή την εμπειρία το πρώτο πράγμα το οποίο αναθεώρησαν είναι ότι ο στρατός είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας.
Δυστυχώς...συμβαίνει το αντίθετο
Η κοινωνία είναι ένα στρατόπεδο στο οποίο δεν σε περιμένει καμία ροζαλία.
18 μήνες-14 μήνες- 12 μήνες ή 9;
Τι σημασία μπορεί να έχει το τέλος της στρατιωτικής σου θητείας αν μαζί με αυτήν δεν τελειώνουν όλα αυτά που σε κάνανε να την μισήσεις;
Τι σημασία έχει να είσαι "πολίτης" αν υπακούς στα πάντα, δέχεσαι διαταγές, βαράς προσοχές και συμμετέχεις σε έναν στρατό που πολεμάει την ίδια σου τη ζωή.
Μόνο όποιος το συνειδητοποιεί και παλεύει για να το αλλάξει είναι αντάξιος της φράσης που όλοι είπαμε φεύγοντας από την πύλη
"απολύομαι ψαρούκλες τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου