Σε μία αναλυτική συνέντευξη, που παρουσιάζεται σε δύο μέρη, ο κ. Πισσίας περιγράφει την κατάληψη του πλοίου, αποτιμά συνολικά το εγχείρημα του Στόλου και αναλύει τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντί του, στο πλαίσιο της τρέχουσας οικονομικο-πολιτικής συγκυρίας.
Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις;
Η παρουσία τους έγινε αισθητή από πολύ νωρίς, όταν βρισκόμασταν σε απόσταση 20-25 μιλίων από το Καστελόριζο. Γύρω στις 5 το πρωί της Κυριακής, μας πλησιάζει με πολύ μεγάλη ταχύτητα ένα ζόντιακ στα 15-20 μέτρα, και βλέπουμε φλας να αστράφτουν απ’ τη μεριά του, σαν να μας έβγαζε φωτογραφία. Αφού έκατσε δίπλα μας για 3-4 λεπτά, το ζόντιακ εξαφανίστηκε. Στο βάθος διακρίναμε και φωτογραφήσαμε μια φρεγάτα. Το επόμενο βράδυ, καθώς πλησιάζαμε την Αλεξάνδρεια, μας ακολούθησε ένα πολεμικό πλοίο. Όταν σταματήσαμε 15 μίλια μακριά από το λιμάνι το Πορτ Σαΐντ, έξω από τα χωρικά ύδατα της Αιγύπτου, για να περάσει η νύχτα, είχαμε την ανησυχία ότι μπορεί να υπήρχαν ισραηλινά πλοία και εκεί κοντά. Δεν είχαμε ραντάρ να διακρίνουμε, αλλά απ’ ό,τι μάθαμε αργότερα, βρίσκονταν ήδη εκεί και μας παρακολουθούσαν. Αυτά ήταν και τα πλοία που είδαμε να μας προσεγγίζουν, όταν φύγαμε από εκεί τα χαράματα της Τρίτης. Γύρω στις 9:00 εμφανίστηκε η πρώτη φρεγάτα στα ανοιχτά, ακολούθησε μία δεύτερη και τελικά οι φρεγάτες έγιναν τέσσερις. Είδαμε να έρχεται προς το μέρος μας μία ομάδα από ζόντιακ και δύο σκάφη με αντλίες νερού. Τοποθετήθηκαν σε σχηματισμό γύρω μας ενώ από ψηλά μάς παρακολουθούσε ένα αναγνωριστικό αεροπλάνο.
Πότε ξεκίνησαν οι παρεμβάσεις των Ισραηλινών;
Άρχισαν γύρω στις 9:30. Πρώτα μας ζήτησαν να δηλώσουμε ποιο πλοίο είμαστε, ποιοι είναι οι επιβάτες κ.ο.κ. Μας είπαν ότι πλέουμε προς αποκλεισμένη περιοχή και ισχυρίστηκαν ότι, σύμφωνα με το νόμο, απαγορεύεται να πάμε προς τα εκεί, οπότε πρέπει να αλλάξουμε πορεία. Εμείς συνεχίσαμε την πορεία μας, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι είμαστε σε ανθρωπιστική αποστολή, πλέουμε σε διεθνή ύδατα και ότι πρέπει να μας ανοίξουν διάδρομο να περάσουμε. Τότε, οι τόνοι από την πλευρά τους άρχισαν να ανεβαίνουν. Απείλησαν τον καπετάνιο μας, ένα νεαρό παιδί, ο οποίος ταράχτηκε λίγο και δεν έδωσε την προσυμφωνημένη απάντηση. Οι Ισραηλινοί βρήκαν την αφορμή να μας διατάξουν να σταματήσουμε αμέσως. Όμως αιφνιδιάστηκαν όταν τους είπαμε ότι τον απαλλάξαμε από τα καθήκοντά του και δεν είναι πλέον πλοίαρχος. Ο ίδιος στη συνέχεια τους είπε ότι δεν εγκαταλείπει το πλοίο με δική του θέληση για να διασφαλίσει την ομαλή πλεύση. Δεν ήταν όπως καταλάβαμε έτοιμοι ν’ απαντήσουν σε μια τέτοια κίνηση. Σύντομα όμως μας διέταξαν και πάλι να σταματήσουμε, απειλώντας από το vhf ότι, για ό,τι συμβεί είμαστε εμείς υπεύθυνοι.
Εμείς κρατούσαμε ψύχραιμη στάση και ξαφνικά σταμάτησαν. Για μία-μιάμιση ώρα, κάθονταν στα 200-300 μέτρα, προφανώς περιμένοντας διαταγές. Το πλοίο είχε ξεκινήσει από την Κορσική με προορισμό τη Γάζα και πιθανόν να βρίσκονταν σε συνεννοήσεις με τη γαλλική κυβέρνηση, η οποία δεν ήταν σαφές ότι θα συναινούσε στην βίαιη κατάληψή του. Υπήρξαν τότε και σκέψεις ότι ο Σαρκοζί ίσως και να ήθελε να φτάσει το πλοίο στη Γάζα, πιθανόν για να το χρησιμοποιήσει το γεγονός στην προεκλογική του εκστρατεία.
Πώς διεξήχθη η κατάληψη του Dignité;
Το «γιουρούσι» άρχισε με τις αντλίες νερού να βάλλουν κατά πάνω μας κάνοντας αδύνατη την παραμονή στο πηδάλιο. Μας κατάβρεχαν επαναλαμβάνοντας ότι, αν σε 10 λεπτά δεν σταματήσουμε, θα είμαστε υπεύθυνοι για «ό,τι χειρότερο συμβεί». Η ποσότητα και η πίεση του νερού αυξανόταν και ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο να σπάσουν με το νερό τα τζάμια του σκάφους, με αποτέλεσμα να τραυματίσουν σοβαρά ή να σκοτώσουν κάποιον. Το μικρό σκάφος έμεινε ακυβέρνητο κι εκείνοι εισέβαλαν κραυγάζοντας και διατάζοντάς μας να κάτσουμε όλοι κάτω. Υπήρξαν κάποιες φραστικές αντεγκλήσεις, αλλά δεν υπήρξε βία, καθώς είχαμε εκτιμήσει ότι δεν υπήρχε περιθώριο ν’ αντιδράσουμε και ότι οι Ισραηλινοί στρατιώτες, που κινηματογραφούσαν τα πάντα, ήταν πιθανόν να «πιαστούν» από οποιαδήποτε αντίδραση και να σκοτώσουν – μάλλον επιλεκτικά.
Μας μετέφεραν σε ζόντιακ και από εκεί σε μία φρεγάτα. Αρχικά μας είχαν φορέσει χειροπέδες, αλλά αφού διαμαρτυρηθήκαμε έντονα, τις έβγαλαν. Μας κατέβασαν στο κύτος της φρεγάτας και μας έβαλαν ανά πέντε στις καμπίνες των στρατιωτών. Κάθε δωμάτιο φυλασσόταν από πέντε στρατιώτες σε στάση «ετοιμότητας». Σε γενικές γραμμές, περιορίστηκαν σε ψυχολογική βία (intimidation) που δεν απέδωσε, σε σπρωξίματα, απειλές, όμως είχαν τα όπλα πάντα προτεταμένα. Δεν μας άφηναν να αγγίζουμε τα πράγματά μας και, αν απλώναμε το χέρι προς αυτά, ύψωναν το όπλο στα 20 εκατοστά από το πρόσωπό μας.
Ποια ήταν η διαδικασία όταν φτάσατε στο Ασντότ;
Στο Ασντότ, όπου φτάσαμε γύρω στις 6:00 το απόγευμα της Τρίτης, έγινε η σωματική έρευνα και η προανάκριση. Είχαν πάρει τα προσωπικά μας αντικείμενα και τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Περίπου στις 10:00, το βράδυ μας μετέφεραν σε ένα κέντρο μεταγωγών για τις διατυπώσεις. Μας παρουσίασαν ένα μάλλον άσχετο κείμενο του immigration που έλεγε ότι δεν διεκδικούμε να παραμείνουμε στο Ισραήλ αιτούμενοι συνδρομή δικηγόρου. Προφανώς δεν είχαμε τέτοιο αίτημα και μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με έναν από τους δικηγόρους που συνδράμουν στο Ισραήλ τις προσπάθειές μας, υπογράψαμε συλλογικά. Συμπληρώσαμε ως σχόλιο ότι μας συνέλαβαν παράνομα σε διεθνή ύδατα. Τότε περίπου συνάντησα δύο εκπροσώπους της ελληνικής πρεσβείας στο Τελ Αβίβ που επιμελήθηκαν τα διαδικαστικά της «απέλασης». Να πω ότι «διάβασα» πρόσωπα ειλικρινή, σε πλήρη αντίθεση με αυτό που έδειξαν όλο αυτό τον καιρό οι χωρίς πρόσωπο υπουργοί της ελληνικής κυβέρνησης…
Ακολούθησε η ανάκριση. Σε άλλους διήρκεσε 10 λεπτά, σε άλλους μία ώρα και σε εμένα τρεις – τους ενδιέφεραν ιδιαίτερα οι περυσινοί. Με ανέκρινε –σε μορφή δήθεν συζήτησης– ένας υψηλόβαθμος Ισραηλινός αξιωματούχος, ιδιαίτερα ευφυής, ενώ παρακολουθούσαν περίπου δέκα άτομα και υποθέτω μια κάμερα. Σε αντίθεση με πέρυσι που στη φονική τους υστερία αντέταξα την απόλυτη σιωπή, αυτή τη φορά αποφάσισα να ακολουθήσω τη γενική στάση όλων. Έγινε προσπάθεια να διαβάσει η μια πλευρά την άλλη. Απαντούσα πολιτικά λέγοντας τα δικά μου επιχειρήματα, κυρίως στο ερώτημα γιατί επανήλθα κι αν θα επανέλθω. Άκουγαν μάλλον υπομονετικά, τους ενδιέφερε όμως νομίζω περισσότερο να βγάλουν κάποιο ψυχογράφημα. Στη συνέχεια μας μετέφεραν με κλούβες σε ένα χώρο κοντά στο αεροδρόμιο, όπου περάσαμε τη νύχτα καθιστοί σε μία αίθουσα αναμονής. Το επόμενο πρωί, με μετέφεραν στο αεροδρόμιο και με έβαλαν στο αεροσκάφος της γραμμής, με το οποίο γύρισα στην Ελλάδα, συνοδευόμενος από έναν ισραηλινό αστυνομικό. Παρά τις εξαιρετικά δυσοίωνες προβλέψεις και την ανησυχία όλων των συνταξιδιωτών για την τύχη μου αποδείχθηκε, πιστεύω, πως χάριν των Γάλλων τη γλύτωσε κι ο Ρωμιός…
http://www.tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου